به گزارش مجله خبری نگارمحسن رهامی با اشاره به اینکه مهمترین مسئولیت وزارت کشور در حوزههای سیاسی و امنیتی است، اظهار کرد: وزارت کشور وسیعترین وزارتخانه است و تصمیمات اش در تمام نقاط کشور تأثیرگذار خواهد بود، بنابراین وزیر کشور هم باید وزیر برجسته کابینه باشد و نگاه ملی داشته باشد و منافع ملی را بر منافع جناحی اولویت دهد.
وی ادامه داد: وزیر کشور در حوزههای سیاسی، امنیتی و اجتماعی باید تخصص داشته باشد و از بین کسانی انتخاب شود که در مجموعه وزارت کشور تجربه دارند. یعنی سابقه معاونت وزیر یا استانداری یک استان بزرگ را داشته باشد. وزیر کشور همچنین باید قدرت تعامل با سایر وزرا و نهادهای خارج از دولت را داشته باشد. به طور مثال وزیری که میخواهد مشکلات خوزستان یا سیستان را حل کند باید با وزارت نیرو، راه و شهرسازی و جهاد کشاورزی و همچنین قوه قضاییه، سپاه و نهادهای زیرمجموعه رهبری تعامل خوبی داشته باشد، زیرا بخشی از مشکلات کشور با این تعاملها حل میشود. استانداران و فرمانداران هم به عنوان نمایندگان عالی دولت در استانها و شهرستانها هم باید چنین تعاملی داشته باشند.
این فعال سیاسی با بیان اینکه وزیر کشور باید یک شخصیت ملی داشته باشد خاطر نشان کرد: وزیر کشور باید به گونهای باشد که شخصیتهای سیاسی کشور او را به عنوان یک رجل سیاسی بشناسند. وزیر کشور همچنین باید با مراجع تقلید و علما تعامل خوبی داشته باشد، به گونهای که این مراجع او را بپذیرند.
رهامی خاطر نشان کرد: وزیر کشور علاوه بر هماهنگی با دولت باید با رهبری و روسای سایر قوا هم ارتباط داشته باشد، زیرا حل برخی مسائل کشور بدون ارتباط با نهادهای بالادستی ممکن نیست. او همچنین باید مورد اعتماد کامل مجلس و رئیس جمهور باشد و از حمایت نمایندگان برخوردار باشد. البته تعامل وزیر کشور با نمایندگان مجلس باید با حفظ استقلال دولت و وزارت کشور باشد، زیرا اگر وزیر نتواند استقلال خود را حفظ کند، استانداران و فرمانداران ابزار دست نمایندگان مجلس خواهند شد.
این فعال سیاسی اصلاح طلب با بیان اینکه انتخاب وزیر کشور کار سختی است، تصریح کرد: رئیسی با مشکلات انبوهی روبرو است که این مشکلات ریشه در تحریم ها، مشکلات اقتصادی، کرونا و خشکسالی دارد، بنابراین همه احزاب و گروههای سیاسی باید به وی کمک کنند. وزیر کشور دولت سیزدهم هم باید دنبال توسعه احزاب باشد و بخشی از کارها را به آنها واگذار کند، زیرا بخشی از مشکلات کشور به این دلیل است که دولت به احزاب میدان نداده است. در برخی از کشورها احزاب مسئولیت به عهده میگیرند و اگر موفق نشوند کنار میروند، اما در ایران، چون مدل اداره حزبی نداریم، تمام فشار مشکلات به دولت و نظام میآید. این در حالی است که دولت میتواند از کمک احزاب برای حل مشکلات استفاده کند.