مورچه‌های جوان چطور هنگام مریضی درخواست مرگ می‌کنند؟

بسیاری از حیوانات به دلایل اجتماعی بیماری خود را پنهان می‌کنند. برای مثال، انسان‌های بیمار گاهی برای رفتن به محل کار—یا حتی سر زدن به میخانه—خطر انتقال بیماری به دیگران را می‌پذیرند.

به گزارش مجله خبری نگار،اما کلونی‌های مورچه مانند یک «ابر-اندام‌واره» عمل می‌کنند که برای بقای همه‌ی اعضا کار می‌کند؛ مشابه سلول‌های آلوده‌ی بدن ما که سیگنال «پیدایم کن و بخورم» ارسال می‌کنند. این را تیمی از دانشمندان به رهبری اتریش توضیح می‌دهد.

«لانه‌ی مورچه‌ها محل ایده‌آلی برای شیوع بیماری است»

«لانه‌ی مورچه‌ها مکانی ایدئال برای بروز بیماری است، چون هزاران مورچه روی هم حرکت می‌کنند.»

این را اریکا داوسون، بوم‌شناس رفتاری در مؤسسه‌ی علم و فناوری اتریش و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش، به AFP گفت.

وقتی مورچه‌های کارگر بالغ به بیماری‌ای مبتلا می‌شوند که می‌تواند در کلونی گسترش پیدا کند، از لانه خارج می‌شوند تا در تنهایی بمیرند.

اما مورچه‌های جوان‌تر، یعنی شفیره‌ها، برخلاف آنها هنوز داخل پیله محبوس‌اند و امکان رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی را ندارند.

دانشمندان پیش‌تر دریافته بودند که وقتی شفیره‌ها دچار بیماری مرگبار می‌شوند، تغییرات شیمیایی ویژه‌ای رخ می‌دهد که بویی مشخص تولید می‌کند.

مورچه‌های کارگر پس از تشخیص این بو دور هم جمع می‌شوند، پیله را جدا می‌کنند، «سوراخ‌هایی در بدن شفیره ایجاد کرده و درون آن سم تزریق می‌کنند»، به گفته‌ی داوسون.

این سم نقش یک ضدعفونی‌کننده را دارد و هم پاتوژن خطرناک برای کلونی و هم شفیره را از بین می‌برد.

آیا شفیره‌ها عمداً درخواست مرگ می‌کنند؟

برای پژوهش جدید، دانشمندان می‌خواستند بدانند آیا شفیره‌ها فعالانه می‌گویند: «هی، بیا و من را بکش!»

ابتدا پژوهشگران بوی تولیدشده توسط شفیره‌های بیمار گونه‌ای از مورچه‌های باغی کوچک به نام Lasius neglectus را استخراج کردند. وقتی این بو را روی شفیره‌های سالم در آزمایشگاه قرار دادند، مورچه‌های کارگر همچنان آنها را نابود کردند.

سپس تیم آزمایش دیگری انجام داد و نشان داد که شفیره‌های بیمار تنها زمانی این بو را تولید می‌کنند که مورچه‌های کارگر در نزدیکی باشند؛ این موضوع ثابت می‌کند که این بو پیامی عمدی برای نابودی است.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری