PLoS Medicine: امولسیفایر‌ها در افزودنی‌های غذایی خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهند

به گزارش مجله خبری نگار، امولسیفایرها، که در غذا‌های فرآوری شده رایج هستند، با التهاب مزمن و افزایش خطر ابتلا به سرطان مرتبط دانسته شده‌اند. این افزودنی‌ها به تثبیت غذا‌های حاوی چربی کمک می‌کنند که بخش قابل توجهی از انرژی دریافتی را تشکیل می‌دهند.

در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله PLoS Medicine منتشر شده است، محققان ارتباط بین مصرف امولسیفایر غذایی و خطر ابتلا به سرطان را در بین شرکت‌کنندگان در مطالعه NutriNet-Santé ارزیابی کردند.

تحقیقات نشان می‌دهد که عوارض جانبی مانند تغییرات در میکروبیوتای روده و افزایش التهاب ممکن است خطر بیماری‌های روده‌ای و بیماری‌های مزمن مانند بدخیمی‌های خارج روده‌ای را افزایش دهد. برای تعیین تأثیر بلندمدت بر سلامت انسان، مطالعات اپیدمیولوژیک در مقیاس بزرگ مورد نیاز است.

مطالعه‌ی فرانسوی NutriNet-Santé شامل ۹۲۰۰۰ بزرگسال ۴۵ ساله بدون سرطان پیشرفته در زمان استخدام بود که ۷۹٪ آنها زن بودند. آنها پرسشنامه‌هایی را در مورد رژیم غذایی، وضعیت سلامت، داده‌های تن‌سنجی، فعالیت بدنی، داده‌های اجتماعی-جمعیتی و سبک زندگی خود تکمیل کردند.

این تیم به مدت هفت سال شرکت‌کنندگان را پیگیری کرد و مصرف امولسیفایر‌های مکمل غذایی را برای کسانی که در طول دو سال اول پیگیری، سه یا بیشتر از سه گزارش غذایی ۲۴ ساعته در طول دو هفته داشتند، ارزیابی کرد. آنها افرادی را که کل کالری دریافتی خود را کمتر از مقدار واقعی گزارش کرده بودند (۱۷٪، n = ۲۱۴۲۳) حذف کردند.

برای تعیین وجود افزودنی‌های غذایی، محققان مصرف مواد غذایی را در سوابق غذایی خاص با سه پایگاه داده مقایسه کردند. آنها میزان افزودنی‌های مصرفی را بر اساس تجزیه و تحلیل‌های خاص، گروه‌های غذایی و دوز‌ها تخمین زدند.

در میان افزودنی‌های غذایی که از سوابق غذایی شرکت‌کنندگان اندازه‌گیری شده بود، تیم تحقیقاتی ۶۰ مورد را به عنوان نمک‌های امولسیون‌کننده یا امولسیفایر شناسایی کرد و میزان مصرف آنها را برای تعیین میزان کلی مواجهه با امولسیفایر غذایی خلاصه کرد. آنها امولسیفایر‌های تکی با پیوند‌های شیمیایی یکسان را در هشت گروه گروه‌بندی کردند: لاکتیلات‌ها، فسفات‌ها، استر‌های اسید چرب پلی‌گلیسرول (FAE ها، مونوگلیسیرید‌ها و دی‌گلیسیریدها)، کاراگینان‌ها، سلولزها، آلژینات‌ها و نشاسته‌های اصلاح‌شده.

این تیم موارد سرطان اولیه را که دو سال پس از ثبت تشخیص داده شده بودند، با استفاده از مدل‌سازی رگرسیون کاکس چند متغیره برای تعیین نسبت‌های خطر (HRs) برای ارتباط بین امولسیفایر‌های غذایی و خطر سرطان بررسی کردند. آنها مدل را برای عواملی از جمله سن، جنس، BMI، قد، فعالیت بدنی، وضعیت سیگار کشیدن، سطح تحصیلات، داده‌های غذایی، سابقه خانوادگی سرطان، مصرف انرژی غیرالکلی، مصرف روزانه الکل، چربی‌ها، قندها، سدیم، فیبر، مصرف میوه و سبزیجات، گوشت قرمز و فرآوری شده و لبنیات تنظیم کردند.

میانگین سنی شرکت‌کنندگان در مطالعه ۴۵ سال بود. آنها شش پرونده غذایی ارائه دادند؛ به طور متوسط، ۹۹.۸٪ از شرکت‌کنندگان در مطالعه یک یا چند امولسیفایر غذایی مصرف می‌کردند. در مقایسه با افرادی که مصرف امولسیفایر کمی داشتند، افرادی که مصرف بالایی داشتند جوان‌تر بودند و احتمال سیگار کشیدن، مصرف الکل کمتر، شاخص توده بدنی بالاتر، سطح تحصیلات، سطح ورزش، میزان کالری دریافتی و نسبت غذا‌های فوق فرآوری شده در رژیم غذایی خود را نشان دادند.

این تیم طی دو سال پیگیری، ۲۶۰۴ مورد جدید سرطان را گزارش کرد، از جمله ۹۰ مورد لنفوم، ۱۱۰ مورد کارسینوم سلول سنگفرشی، ۱۲۴ مورد سرطان ریه، ۱۶۲ مورد ملانوما، ۲۰۷ مورد سرطان روده بزرگ، ۳۲۲ مورد سرطان پروستات و ۷۵۰ مورد سرطان سینه. مصرف بیشتر مونوگلیسیرید‌ها و دی‌گلیسیرید‌های اسید‌های چرب (به‌ویژه E۴۷۱) با خطر بیشتر ابتلا به سرطان (نسبت خطر ۱.۲ برای دسته‌های بالا و پایین)، سرطان سینه (نسبت خطر ۱.۲) و سرطان پروستات (نسبت خطر ۱.۵) مرتبط بود.

این تیم همچنین ارتباطی بین خطر ابتلا به سرطان سینه و مصرف بیشتر کاراگینان کل (OR، ۱.۳) و مصرف کاراگینان E۴۰۷ (OR، ۱.۳) پیدا کرد. آنها هیچ ارتباط معناداری بین مصرف امولسیفایر و بروز سرطان روده بزرگ پیدا نکردند، و اگرچه برخی ارتباطات را با سایر امولسیفایر‌های غذایی یافتند، اما هیچ‌کدام در تجزیه و تحلیل حساسیت قوی نبودند.

شایع‌ترین انواع سرطان سینه، استروژن مثبت (ER+، ۸۵%) و پروژسترون مثبت (PR+، ۷۵%) بودند، در حالی که سرطان سینه سه‌گانه منفی ۱۰% از کل موارد سرطان سینه را تشکیل می‌داد. در زمان تشخیص، ۶۹.۶% از موارد سرطان سینه موضعی، ۲۸.۹% پیشرفته و بقیه متاستاتیک بودند. برای سرطان پروستات، طبق نمره گلیسون، به ترتیب ۴۲%، ۴۵% و ۱۳% به عنوان کم‌خطر، متوسط ​​و پرخطر طبقه‌بندی شدند.

به طور کلی، نتایج این مطالعه نشان داد که قرار گرفتن در معرض هفت امولسیفایر‌های غذایی با افزایش خطر ابتلا به سرطان مرتبط است. این یافته‌ها ممکن است منجر به تغییراتی در مقررات صنایع غذایی در مورد استفاده از امولسیفایر‌ها شود.

محققان همچنین ارتباطی بین افزایش مصرف کاراگینان‌ها و مونوگلیسیرید‌ها و دی‌گلیسیرید‌های اسید چرب و خطر کلی سرطان پروستات و سینه یافتند. برای اطمینان از ایمنی مصرف‌کننده، مقامات بهداشت عمومی از محدود کردن مصرف افزودنی‌های آرایشی حمایت می‌کنند. تحقیقات بیشتری برای تکرار این یافته‌ها در جمعیت‌های مختلف مورد نیاز است.