نتانیاهو اسرائیل را به خطر انداخت| تسلیحات ارتش مصر تل آویو را نگران می‌کند

به گزارش مجله خبری نگار، بر اساس مطالعه‌ای که توسط دکتر هاگای اولشنیتسکی، استاد تاریخ نظامی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در اسرائیل و محقق و مدرس دانشگاه ورشو تهیه شده است، سلاح‌های دریایی به دست آمده توسط نیروی دریایی مصر در ده سال گذشته پس از برتری دریایی اسرائیل برابر با توازن قدرت با نیروی دریایی اسرائیل شده است.

این مطالعه بر تحقیقی متکی است که توسط راویو دراکر انجام شد و در سال ۲۰۱۶ توسط برنامه «همکور» در تلویزیون اسرائیل منتشر شد، که در آن او آنچه را که بعد‌ها در رسانه‌ها به عنوان «پرونده زیردریایی» شناخته شد، برای ساکنان اسرائیل فاش کرد که در آن بنیامین نتانیاهو به دست داشتن در تأیید دستیابی مصر به سلاح‌های دریایی مشابه در ارتش اسرائیل متهم شد.

بر اساس این مطالعه که به طور کامل توسط سایت خبری اسرائیلی "زمان" منتشر شد، پس از "هولوکاست یهودی" در آلمان نازی، برلین نمی‌خواست توازن قوایی ایجاد کند که اسرائیل را به خطر بیندازد و از آنجا که زیردریایی‌های مورد نظر از نظر نوع مشابه زیردریایی‌های مورد استفاده نیروی دریایی اسرائیل هستند، اسرائیل باید ابتدا قبل از اینکه برلین اجازه فروش زیردریایی‌های پیشرفته کلاس دلفین به مصر را بدهد، موافقت می‌کرد.

پرونده‌ای که در آن زمان افکار عمومی اسرائیل را به خود مشغول کرده بود، به عنوان "مورد ۳۰۰۰" شناخته می‌شد، زیرا پرونده مربوط به خرید زیردریایی‌ها و رزمناو‌ها (کشتی‌های موشکی رسانه متوسط) با نیروی رانش حدود ۱۹۰۰ تن بود که بعد‌ها در نیروی دریایی اسرائیل به عنوان "هاریز ۶" شناخته شد که رزمناو‌های تولید شده توسط شرکت آلمانی Thyssenkrupp هستند.

یکی از رویداد‌های مربوط به این پرونده، که هیچ برنامه‌ای برای بحث در دیوان عالی اسرائیل وجود ندارد، موافقت بنیامین نتانیاهو در سال ۲۰۱۴ با آنگلا مرکل، صدراعظم وقت آلمان، برای تامین چهار زیردریایی بسیار پیشرفته به مصر توسط بنیامین نتانیاهو بود که باعث ایجاد عدم تعادل قدرت در منطقه شد.

یکی از رویداد‌های مربوط به پرونده زیردریایی، که طبق این مطالعه تحقیقاتی هیچ برنامه‌ای برای بحث در دادگاه وجود ندارد، تأیید نتانیاهو در سال ۲۰۱۴ به مرکل، صدراعظم وقت آلمان، مبنی بر اینکه تیسنکراپ چهار زیردریایی پیشرفته را در اختیار مصر قرار خواهد داد، تأیید کرد.

تأییدیه‌ای که نتانیاهو به مرکل داد، بدون اطلاع تقریبا هیچ در دستگاه امنیتی اسرائیل، از جمله وزیر دفاع وقت، موشه بوجی یعلون، محور پرونده‌ای است که در آن نتانیاهو به به خطر انداختن امنیت اسرائیل متهم می‌شود و حتی در تظاهرات علیه نتانیاهو، بسیاری شعار می‌دادند و پلاکارد‌هایی را حمل می‌کردند که این تایید به منزله خیانت است.

اولشنیکی در مطالعه تحقیقاتی خود گفت که موضوع زیردریایی‌های مصری باید در زمینه‌ای گسترده‌تر مورد مطالعه قرار گیرد، هم از نظر تسلیحات عمومی قاهره، هم از نظر اهمیت آن برای روابط اسرائیل و مصر، و هم از نظر روابط اسرائیل و آلمان، به ویژه در مورد مسائل دیگر.

وی افزود که روند تجهیز ارتش مصر از دهه هفتاد، به ویژه پس از جنگ ۱۹۷۳، تنوع بخشیدن به منابع تسلیحاتی و تکیه بر بیش از یک منبع از جمله آلمان، ایالات متحده و دیگران بوده است.

او خاطرنشان کرد که قاهره پس از امضای توافقنامه صلح، دریافت کمک‌های نظامی زیادی از آمریکا (اگرچه حدود نیمی از مبلغی بود که به اسرائیل داده شده بود)، اما ایالات متحده از تامین سلاح‌های فوق العاده، به ویژه هواپیما‌های پیشرفته و موشک‌های هوا به هوا خودداری می‌کند. برای حفظ برتری اسرائیل، مصر به دنبال منابع تسلیحاتی دیگری بود.

علیرغم تعهد مندرج در ضمیمه توافقنامه صلح پس از تسلیحات تقریبا کامل در سینا، مصر به طور مداوم به دنبال آوردن نیرو‌ها به سینا فراتر از حد مجاز بوده است، و اسرائیل به طور کلی در برابر چنین تخلفاتی سکوت کرده است، مصر حتی بزرگراه‌هایی را در زیر کانال سوئز ساخته است تا سربازان را به سرعت به سینا منتقل کند، و زیرساخت خطوط لوله سوخت و آب را با پل‌های آسان برای استفاده  که در سراسر شبه جزیره، به نفع نیروهایش در صورت جنگ مستقر کرده است.

با این حال، افزایش تعداد ارتش مصر در دوران رئیس جمهور حسنی مبارک قابل توجه بود، اما عامل تعیین کننده‌ای در دستیابی به برابری نبود، زیرا قدرت مانور ارتش اسرائیل در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود بسیار زیاد بود و ارتش امروز سایه‌ای کم رنگ از گذشته خود است.»

زمانی که رئیس جمهور عبدالفتاح السیسی در سال ۲۰۱۳ به قدرت رسید، ارتش مصر بسیار بزرگتر و مجهزتر از ارتش اسرائیل بود، اما شکاف به نفع مصری‌ها هنوز منطقی بود و سیسی از آن راضی نبود و او یک کمپین تدارکات نظامی جهانی را از آلمان، ایتالیا، فرانسه، بریتانیا، ایالات متحده و کره جنوبی و از روسیه و چین آغاز کرد.

در دهه گذشته، مصر بیش از ۴۰ سال گذشته سلاح خریداری کرده است و سه معامله آلمان که در قلب بحث ما قرار داشتند در این خرید گنجانده شده است.»

وی افزود: «تدارکات نظامی مصر بسیار متنوع است و شامل همه چیز‌هایی است که پس از آن رخ می‌دهد، از جمله جمع شدن نیرو‌های دریایی، زیرا مصر ناوگان دریایی عظیمی ساخته است که با سایر ناوگان‌های اصلی در دریای مدیترانه، یعنی ناوگان ترکیه، فرانسه و ایتالیا رقابت می‌کند.»

او گفت: «این تجهیزات یکی از قرارداد‌های تسلیحاتی است که مصر منعقد کرده است، مانند خرید ناوچه‌های غول پیکر ایتالیایی (کشتی‌های موشکی با نیروی رانش بالا: حدود ۶۷۰۰ تن) و ناو‌های هلیکوپتربر فرانسوی که تقریبا بلافاصله پس از امضای قرارداد، در چارچوب روش قاهره برای خرید از خودرو‌های آماده برای جلوگیری از تاخیر در عرضه در مصر دریافت شد.»

از سوی دیگر، بخش بزرگی از سایر تدارکات نظامی و نیاز به استفاده از آنها علیه کشوری مانند اتیوپی بحث برانگیز است: چرا مصر اینقدر به تجهیزات زمینی و سلاح‌های ضد هوایی نیاز دارد در حالی که می‌داند ارتش همسایگانش مانند سودان و لیبی از نظر اندازه و قدرت بسیار ضعیف هستند و می‌داند که آدیس آبابا از نظر اندازه و قدرت نیز ارتش نسبتا ضعیفی دارد و تجهیزات دریایی مصر به اندازه کافی برکت دارد که اجازه دهد. قاهره بتواند به راحتی و بدون این همه تسلیحات عظیم بر آن غلبه کند.»

چرا مصر باید صد‌ها سلاح خودکششی کره جنوبی را به صد‌ها سلاح خودکششی که در اختیار دارد اضافه کند؟ چه فایده‌ای دارد که برای نیاز‌های بهبود صد‌ها تانک آمریکایی هزینه کند در حالی که تانک‌های سه برابر بزرگتر از مجموع تانک‌های موجود در دست همسایگانش (از جمله اسرائیل) دارد و چرا مصر به تجهیزات نظامی زمینی و سلاح‌های ضد هوایی نیاز دارد؟

او گفت: «همین سوال را می‌توان در مورد خرید هزاران موشک ضد تانک برای تسلیح دویست هلیکوپتر جنگی (ناوگانی چهار برابر بزرگتر از مجموع همه همسایگانش) پرسید» و علاوه بر این خرید بزرگ، تصاویری از برخی از باتری‌های ضد هوایی پیشرفته آلمانی که چند سال پیش خریداری شده‌اند و در جاده اصلی سینا پارک شده‌اند، در هفته‌های اخیر منتشر شده است.

وی افزود: «پس از قرارداد زیردریایی، قاهره چندین قرارداد خرید دیگر با برلین امضا کرد که دو مورد از بزرگترین آنها شامل خرید حداقل چهار ناوچه کلاس تیسنکروپ (با جابجایی حدود ۳۷۵۰ تن) و خرید حداقل ۱۶ باتری از سری جدید آیریس بود.»

در هر یک از دو معامله اخیر، این سوال مطرح می‌شود: آیا آنگلا مرکل از نتانیاهو و/یا نفتالی بنت اجازه فروش ناوچه و باتری‌های ضد هوایی را خواسته است، همانطور که در قرارداد زیردریایی انجام داد؟ مسئله زیردریایی‌ها شکاف جبران ناپذیری را در اعتمادی که آلمان به اسرائیل داده است ایجاد کرده است و دفعه بعد اصلا اجازه نگرفته است؟

آنگلا مرکل خواستار تأیید دو معامله اضافی از اسرائیل شده است و یکی از نخست وزیران موافقت خود را اعلام کرده است (با یا بدون همکاری ماموران مخفی).

در چنین موردی، یک سوال واضح از مقامات ارشد آن زمان در دستگاه حاکم بر اسرائیل و شاخه‌های خارجی و امنیتی مطرح می‌شود: آیا تأیید تسلیحات مصر می‌تواند در آینده تهدیدی برای امنیت اسرائیل باشد؟ ناشی از ملاحظات عملی، نه انگیزه‌های بیرونی؟»