به گزارش مجله خبری نگار، به نقل از اسپیس، از مدتها قبل، اخترشناسان بر این باور بودند که شکلگیری کهکشانها از یک مدل بسیار خاص پیروی میکند. بر اساس این نظر، ابتدا گازهای کیهانی در تودهها جمع میشوند، ستارگان از دل آن تودهها متولد میشوند، و در طی میلیاردها سال، ابعاد و تعداد ستارهها بهتدریج افزایش مییابد. بااینحال، تلسکوپ فضایی جیمز وب که در دسامبر ۲۰۲۱ به فضا پرتاب شد، صحت این مدل را زیر سؤال برده است.
در یک مطالعه جدید، دانشمندان با استفاده از جیمز وب سه کهکشان عظیم را شناسایی کردند و آنها را هیولاهای سرخ نام نهادند. هر کدام از این کهکشانها تقریباً بهاندازه کهکشان راه شیری بودند و تنها یک میلیارد سال پس از انفجار بزرگ یا بیگ بنگ به وجود آمدند. اگرچه این زمان بسیار طولانی به نظر میرسد، اما در جهان ۱۴ میلیاردساله ما، فقط یک میلیارد سال زمان نسبتاً کوتاهی است؛ بنابراین، این کهکشانها باعث طرح یک سؤال اساسی شدند. ابعاد کهکشانهای مذکور چطور به این سرعت افزایشیافته است؟
زمانی که اخترشناسان در ابتدا جهان اولیه را با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب بررسی کردند، انتظار داشتند که کهکشانهای توسعهنیافته اولیه را بیابند. اما آنها از کشف کهکشانهای حجیم و پرجرم شگفتزده شدند. این «بحران در کیهانشناسی» نیاز به ارزیابی مجدد درک انسانها از تکامل جهان از زمان انفجار بزرگ را مطرح کرد.
در مردادماه، دانشمندان دریافتند که این کهکشانها ممکن است به دلیل داشتن سیاهچالههای تغذیهکننده، بزرگتر و درخشانتر به نظر برسند، و به این نتیجه رسیدند که کهکشانهای بزرگ دارای «جرم» غیرمنتظره در واقع کمتر از آنچه قبلاً تصور میشد، جرم دارند. بااینحال جالب است که این مطالعه جدید هیچ شواهدی از آنچه بهعنوان «هستههای فعال کهکشانی (AGN)» در این کهکشانها شناخته میشود، نشان نداد، و این احتمال رد شد که تشعشعات شدید آنها ناشی از وجود سیاهچالههای بسیار پرجرم در مراکزشان باشد؛ لذا محققان به این نتیجه رسیدند که ویژگیهای خاص این کهکشانها شامل جرم بالا و تشکیل سریع ستارههای آنها – درذاتخود این کهکشانها نهفته و توسط یک هسته فعال هدایت نمیشود.
پژوهشگران دانشگاه ژنو این بررسی را بر روی ۳۶ کهکشان دارای جرم بالا، غبارآلود و ستاره ساز انجام دادند و مشخص شد نحوه تشکیل سه کهکشان مذکور متفاوت از فرضیههای سنتی است. جرم ستارههای این سه کهکشان بسیار بالا است و بررسی آنها نشان میدهد یک الگوی ثابت و تکراری برای خلق جهان اولیه وجود نداشته و شرایط متفاوت امکان رشد بسیار سریعتر و کارآمدتر کهکشانهای مختلف را فراهم کرده است.