به گزارش مجله خبری نگار،همچنین محققان یک نشانگر زیستی را شناسایی کردند که میتواند برای اندازهگیری اثربخشی این دارو مورد استفاده قرار گیرد و دری را به روی یک درمان جدید موثر برای بیماری ام اس باز کند.
در بیماری خودایمنی مولتیپل اسکلروزیس (MS)، سیستم ایمنی بدن به غلاف محافظ میلین که اعصاب را میپوشاند حمله میکند و باعث آسیبی غیرقابل برگشت میشود و ارتباط بین مغز و بدن را مختل میکند. تجزیه میلین که دمیلیناسیون نامیده میشود، میتواند علائمی ایجاد کند که شدت آن از بی حسی و گزگز تا کوری و فلج متغیر است.
هدف همه درمانهای ام اس، از بین بردن دمیلیناسیون است که میتواند عملکرد صحیح عصبی را بازگرداند و ناتوانی طولانی مدت ناشی از این بیماری را کاهش دهد یا از آن جلوگیری کند. درمانهای فعلی به جای از بین بردن فرآیند دمیلسازی، بر جنبه خودایمنی بیماری تمرکز میکنند به این معنی که دسترسی سلولهای ایمنی به میلین را مسدود میکنند یا پاسخ التهابی بدن را کاهش میدهند.
اکنون، محققان دانشگاه کالیفرنیا یک آنتی هیستامین بدون نسخه به نام کلماستین را شناسایی کرده اند که میتواند آسیب به غلاف میلین را از بین ببرد و علاوه بر این، نشانگر زیستی را شناسایی کرده اند که میتواند اثربخشی این دارو را بررسی کند.
همه چیزهایی که راجع به اثربخشی این درمان گفته شده، به چیزی به نام “کسر آب میلین” یا MWF بستگی دارد. MWF به آبی که بین لایههای میلین که به دور اعصاب مغز میپیچد گیر افتاده است و نمیتواند به اندازه آبی که بین سلولهای مغز شناور است، حرکت کند اشاره دارد. MWF نسبت آب میلین را به کل محتوای آب بافت مغز اندازه گیری میکند و یکپارچگی میلین را نشان میدهد.
محققان ۵۰ بیمار مبتلا به ام اس را مورد بررسی قرار دادند که به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول کلماستین را در سه ماه اول مطالعه دریافت کردند و دومی این دارو را در سه تا پنج ماه دریافت کردند و به آنها دارونما داده شد. محققان با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، MWF را در جسم پینهای بیماران اندازه گیری کردند. جسم پینهای بستهای ضخیم از رشتههای عصبی است که سمت چپ و راست مغز را به هم متصل میکند و با میلین متراکم است.
محققان متوجه شدند که در گروه اول، آب میلین پس از مصرف داروی آنتی هیستامین در شرکت کنندگان افزایش یافت و تا زمانی که قطع شد این افزایش ادامه یافت. در گروه دوم، آب میلین در زمانی که بیماران دارونما مصرف میکردند، کاهش یافت و با مصرف کلماستین افزایش یافت. همچنین محققان خاطرنشان کردند که میلین مجدد قابل توجهی در مناطقی غیر از جایی که ضایعات MS قابل مشاهده است، یعنی مناطقی که میلین آسیب دیده یا زخمی شده است، میلین افزایش یافته است.
محققان بر اساس یافتههای خود میگویند که اندازه گیری تغییرات MWF در جسم پینهای باید با استفاده از MRI باید به عنوان یک نشانگر زیستی استاندارد برای ارزیابی درمانهای میلیناسیون مجدد استفاده شود.
آری گرین، نویسنده مسئول این مطالعه گفت: این اولین نمونه از ترمیم مغز است که در MRI برای یک بیماری مزمن عصبی ثبت شده است. این مطالعه اولین شواهد مستقیم، تایید شده بیولوژیکی و مبتنی بر تصویربرداری از ترمیم میلین ناشی از کلماستین را ارائه میدهد. این تحقیق استانداردی را برای تحقیقات آینده در مورد درمانهای بازسازی کننده ساختار مغز ارائه میدهد.
محققان میگویند که داروی کلماستین تمایز سلولهای بنیادی مسئول ساخت میلین را تحریک میکند و یک راه جایگزین برای درمان ام اس که بر سیستم ایمنی تمرکز ندارد، ارائه میدهد. اگرچه این نتایج امیدوارکننده است، اما محققان میگویند که هنوز به تحقیقات بیشتری در این مورد نیاز است.
در آینده، محققان قصد دارند پتانسیل داروی کلماستین را برای درمان آسیب مغزی در نوزادان نارس که اغلب آسیب میلین را تجربه میکنند، بررسی کنند.