به گزارش مجله خبری نگار،بیماری اوتیسم ارثی است و احتمال ابتلا به اوتیسم در کودکانی که در خانواده خود دارای افراد اوتیسم هستند، بیشتر از سایر کودکان است.
ممکن است برخی از افراد مخالف هر گونه اظهار نظری درباره اوتیسم باشند، اما در رابطه با این هفت مورد بیشتر متخصصان اتفاق نظر دارند. البته این نکات لزوما راه روشنی برای پیشگیری یا درمان در اختیارمان قرار نمیدهند، اما دست کم در نشان دادن راه میتوانند موثر باشند.
حدود ۲۵ درصد از افراد مبتلا به اوتیسم در گیر مشکلات گوارشی هستند. ۲۵ ٪ اختلالات تشنجی دارند و بسیاری از آنها دچار اختلالات خواب هستند. یافتههای اخیر نشان میدهد که بسیاری از علائم مختلف در واقع میتواند نشان دهنده دلایل مختلف باشد – و همچنین میتواند انواع مختلفی از “اوتیسم” را نشان دهد. از این رو، اکنون مطالعه گستردهای در دانشگاه UC Davis’s M.I.N.D در حال انجام است، با این امید که با جداسازی فنوتیپهای مختلف اوتیسم بتواند در درک بهتر علل این بیماری و درمان آن سرعت بخشد.
بیماری اوتیسم ارثی است و احتمال ابتلا به اوتیسم در کودکانی که در خانواده خود دارای افراد اوتیسم هستند، بیشتر از سایر کودکان است. محققان در تلاش هستند تا ژنهای مرتبط با اوتیسم را شناسایی کنند با این حال، تیم پژوهشگران همچنان در مورد نحوه عملکرد این ژنها برای ایجاد علائم اوتیسم در حال تحقیق است. سوفیا کولامارینو، مدیر برنامه علمی در Cure Autism Now، توضیح میدهد: “ما در مورد ژنها صحبت میکنیم، زیرا آنها به ما اجازه میدهند منشاء بیولوژیکی مشکل را بیابیم. ”
مطالعات اخیر مغز نشان میدهد که مغز افراد مبتلا به اوتیسم در سنین یک تا دو سالگی با سرعتی غیرعادی رشد میکند و سپس به سرعت رشد طبیعی خود بر میگردد.
مطالعات اخیر مغز نشان میدهد که مغز افراد مبتلا به اوتیسم در سنین یک تا دو سالگی با سرعتی غیرعادی رشد میکند و سپس به سرعت رشد طبیعی خود بر میگردد. همچنین، برخی از مطالعات در زمینه تصویربرداری از مغز نشان میدهد که مناطق خاصی از مغز بزرگتر از حد معمول هستند. از این رو، همچنان تحقیقات در حال انجام است تا مشخص کند که آیا این تفاوتها در ساختار مغز منجر به اوتیسم میشوند، یا اینکه خود آنها ناشی از اوتیسم هستند و یا همراه با اوتیسم ایجاد میشوند و منشا دیگری ممکن است داشته باشند.
مطالعات اخیر تصویربرداری از مغز نشان میدهد افراد مبتلا به اوتیسم و افراد معمولی به طور یکسان از مغز خود استفاده نمیکنند. برای مثال، افراد اوتیستیک مانند بسیاری از افراد از مغز خود برای “رویای روزانه” استفاده نمیکنند و همچنین روند پردازش اطلاعات مربوط به چهرهها در این دو گروه از افراد با هم متفاوت است. بنابراین، تا الان میدانیم که این اطلاعات کاملا علمی و صحیح هستند، اما نمیدانیم که چه چیزی باعث ایجاد این تفاوتها میشود – و یا اینکه آیا این تفاوتها به نوعی منجر به ایجاد علائم اوتیسم میشوند یا خیر.
مواد شیمیایی موجود در مغز انتقال دهندهی سیگنالهایی است که به مغز اجازه میدهد تا به طور طبیعی فعالیت کند. سوفیا کولامارینو توضیح میدهد: «سلولهای عصبی با استفاده از سیگنالهای الکتروشیمیایی با هم ارتباط برقرار میکنند، اما شواهدی از حوزههای مختلف مغزی وجود دارد که نشان میدهد در مغز برخی افراد، روند انتقال اطلاعات ممکن است معیوب باشد». بنابراین، اگر بدانیم کدام یک از فرستندهها دچار مشکل شده اند، درمانهای موثرتری خواهیم داشت.
این احتمال وجود دارد که ژنتیک و عوامل محیطی در ایجاد اوتیسم با هم در تعامل باشند.
با این حال، هنوز هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد کدامیک از عوامل محیطی یا ژنتیکی ممکن است درا یجاد اوتیسم دخیل باشد. دکتر کرون معتقد است: «در شناسایی بیماری اوتیسم به نوعی حساسیت ژنتیکی نیاز داریم. سپس باید در معرض چیزی قرار بگیریم که اکنون بدست آوردن آن دشوار است. همین مسئله میتواند انگیزهای ایجاد کند تا به عوامل ایجاد کننده اوتیسم دست یابیم.»
بعید است که عامل واحدی – واکسنها، غذاها یا سموم محیطی – منجر به افزایش شدید تشخیصهای اوتیسمی باشد. از اینرو، دکتر کرون بر این باور است: «به منظور یافتن سرنخهایی درباره علت این بیماری، باید مطالعات بسیار گستردهای انجام شود و پیکربندیهای بیماریهای مختلف همراه با اوتیسم مورد بررسی قرار بگیرد … و مشخص شود که در هر گروه به صورت جداگانه چه چیزی منحصربهفرد است.» بنابراین، پژوهشهای جدید به این پرسشها میپردازد که «چگونه این حلقهها با یکدیگر هم همپوشانی دارند؟ و موضوع مشترک بین آنها چیست؟»
منبع:مانکن