به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: تیم ملی هفته پرالتهابی را پشت سر گذاشت و در روزهای گذشته اخبار ضد و نقیضی درباره آینده نیمکت آن شنیده میشود. در حال حاضر محتملترین گزینه این است که یک مربی ایرانی جای اسکوچیچ را بگیرد، هرچند هنوز هیچ چیز قطعی نیست و شاید این گره پیش از انتخابات شهریورماه ریاست فدراسیون باز نشود.
آخرین بار یازده سال قبل یک مربی ایرانی هدایت تیم ملی را بر عهده داشت. ایران با افشین قطبی به جام ملتهای ۲۰۱۱ رفت و امید زیادی به قهرمانی آن تیم وجود داشت، ولی بعد از سه برد متوالی در مرحله گروهی در یک چهارم نهایی مثل سال ۲۰۰۷ پشت سد کره جنوبی گرفتار شدیم. قطبی هم به سرنوشت قلعهنویی دچار شد و شکست در این مقطع به معنی پایان مأموریتش بود.
انتخاب سرمربی ایرانی بیش از آنکه به دلایل فنی باشد، ریشه در محدودیتهای زمانی و مالی دارد. اگر این تصمیم قطعی شود، سه گزینه بخت نشستن روی نیمکت تیم ملی را خواهند داشت؛ دایی و قلعهنویی که قبلاً این نیمکت داغ را تجربه کردهاند و نکونام که در مقطع کوتاهی دستیار کیروش در تیم ملی بود.
هر کدام از این مربیان میتوانند آورده متفاوتی داشته باشند و باید دید در این شرایط تیم ملی چه نیازهایی دارد؟ بعد از ماجرای استوریها اولویت سرمربی جدید بازگرداندن اتحاد بین بازیکنان و رفع سوءتفاهمات است.
همچنین با توجه به محدودیت زمان، فعالیت نکونام و قلعهنویی در لیگ برتر و شناخت دقیقتر آنها از بازیکنان نسبت به دایی یک مزیت محسوب میشود. نکونام در آخرین تجربه مربیگری بینالمللیاش با فولاد موفق بوده و نسبت به دو رقیب دیگرش مربی مدرنتری است. او همچنین سابقه دو بار بازی در جام جهانی را دارد و با فضای این تورنمنت آشناست. نکونام با یک دستیار خارجی میتواند زوج خوبی برای هدایت تیم ملی بسازد. در طرف دیگر قلعهنویی میتواند از تجربه جام ملتهای ۲۰۰۷ درس بگیرد و در صورت انتخاب رویه متفاوتی در پیش بگیرد.