کافو: قهرمانی جهان بهترین حس فوتبال است

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: کافو ستاره سابق فوتبال برزیل یک پیام ویدیویی برای کودکان در شمال شرقی برزیل ضبط کرده و به آن‌ها می‌گوید: «خودم را در این بچه‌ها می‌بینم. من پسر فقیری بودم که با سختی‌های بسیار به اینجا رسیدم. با شما صحبت می‌کنم به‌عنوان کسی که در سه فینال پیاپی جام جهانی بازی کردم و دو تا را بردم.»

او در شهر ماسیو است برای افتتاح یک پروژه اجتماعی به‌نام خودش: «وقتی آنجا می‌روم، پابرهنه بازی می‌کنم تا مثل آن‌ها شوم. فکر شروع این پروژه از آنجا به ذهنم آمد که می‌خواستم جایی باشم که هیچ کس نمی‌رود. خیلی‌ها سوءتغذیه دارند و احساس می‌کنم اولین کارم این است که به آن‌ها امید بدهم تا باور کنند می‌توانند به دستاورد‌های بزرگ برسند.» در این پروژه به بچه‌ها توپ بازی، کفش، غذا و فرصت دیدار با کاپیتان سابق تیم ملی برزیل داده می‌شود. فقر مشکل بزرگی در برزیل است و کافو از دیدن مشکلاتی که خودش درگیر آن بوده و حالا بچه‌ها با آن مواجه هستند، ناراحت می‌شود.

۲۰ سال بعد از کاپیتانی برزیل در قهرمانی جام‌جهانی ۲۰۰۲، کافو تلاش می‌کند داستان زندگی‌اش را بگوید. او یک سریال از زندگی‌نامه خودش با عنوان «ماجرای کافو» را شروع کرده که از روز‌های اول بازی‌اش آغاز می‌شود، بعد دعوت به تیم ملی و قهرمانی جهان و بازی در ایتالیا و اسپانیا.

کافو همه چیز برده، لیگ‌ها، جام‌ها، دو لیبرتادورس به همراه سائوپائولو، سری آ با رم و میلان، لیگ قهرمانان با میلان و دو کوپاامریکا با برزیل، اما بیشتر از همه با جام‌های جهانی ماندگار شده. اولی را در ۱۹۹۴ در امریکا برد وقتی هنوز در سائوپائولو بازی می‌کرد. دومی را در سال ۲۰۰۲ به‌عنوان کاپیتان برد در کنار رونالدو، ریوالدو، رونالدینیو و روبرتو کارلوس. کافو می‌گوید: «مشکل این است که مردم هنوز بازیکنان اصلی تیم را نمی‌دانند. سال جام جهانی است و هنوز هیچ کس از سفر به قطر مطمئن نیست کاملاً بر عکس ۲۰۰۲ که همه چیز معلوم بود. هواداران آن موقع به تیم خیلی نزدیک بودند، اما از سال ۲۰۱۰ بین تیم و هواداران فاصله افتاده.»

آیا آلیسون و نیمار تنها بازیکنانی هستند که جایگاهشان تضمین شده، که کافو در این باره می‌گوید: «فکر نمی‌کنم. وقتی ادرسون کاملاً مثل آلیسون است چه تضمینی برای او وجود دارد. یا ویورتون بعد از قهرمانی‌هایش با پالمیراس کنار گذاشته می‌شود؟ تنها کسی که حضورش قطعی است، نیمار است که بهترین است. دیگرانی هم هستند که به‌دنبال جای ثابت می‌گردند مثل وینیسیوس جونیور. او آینده فوتبال برزیل است که می‌تواند در میان بهترین‌های جهان قرار بگیرد.» البته از نظر کافو، جدایی بازیکنانی مثل وینیسیوس و رودریگو در سن خیلی پایین به نفع فوتبال برزیل نیست. رئال مادرید برای وینیسیوس ۱۶ ساله ۴۶ میلیون یورو و برای رودریگوی ۱۷ ساله ۴۵ میلیون یورو داد: «باشگاه‌هایی مثل فلامنگو، پالمیراس و اتلتیکو مینیرو باید برای دیگران الگو باشند. آن‌ها رفتار حرفه‌ای را به فوتبال ما آوردند، می‌توانند سرمایه‌گذاری کنند و همیشه به قهرمانی نزدیک هستند. مشکل برزیل البته فروش بازیکنان در سن خیلی پایین است، زمان ما اول قهرمان لیگ می‌شدیم، به تیم ملی دعوت می‌شدیم و بعد به اروپا می‌رفتیم، اما حالا اول به اروپا می‌روند، بعد برای بازی در تیم ملی تلاش می‌کنند و آخر فوتبالشان را به برزیل می‌آورند.» اگرچه تیمی که کافو کاپیتانش بود، در مقدماتی جام‌جهانی با سختی‌هایی مواجه شد، اما به موقع زیر نظر لوییز فلیپه اسکولاری ساخته شد و آن قهرمانی زیباترین خاطره کافو است: «شب قبل از فینال در کریدورها، گلف بازی می‌کردیم. حرف می‌زدیم و شوخی می‌کردیم. من کاپیتان تیم بودم و حس می‌کردم باید از فشار روی تیم کم کنم. به فلیپائو (اسکولاری) گفتم اجازه بده بچه‌ها راحت باشند، چون فردا بازی فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهند. او باور داشت و به اتاقش رفت. روز بعد به زمین رفتیم و قهرمان جام جهانی شدیم. در فوتبال هیچ حسی به پای بلندکردن جام قهرمانی جهان روی سر نمی‌رسد. هنوز وقتی درباره‌اش حرف می‌زنم، ذوق می‌کنم، در ذهن من کاملاً زنده است.»