علائم اولیه و نامحسوس بیماری‌ام اس ممکن است ۱۵ سال قبل از تشخیص آن ظاهر شوند

به گزارش مجله خبری نگار، بیماری‌ام‌اس، یک اختلال خودایمنی که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد، معمولاً با علائم رایجی مانند مشکلات راه رفتن، اختلالات بینایی، بی‌حسی و اسپاسم عضلانی مشخص می‌شود. با این حال، یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که برخی از علائم روانی و جسمی ممکن است سال‌ها قبل از این علائم آشنا ظاهر شوند.

این مطالعه داده‌های بیش از ۱۲۰۰۰ نفر را تجزیه و تحلیل کرد و ویزیت‌های پزشکی آنها را بیش از ۲۵ سال قبل از تشخیص بیماری پیگیری نمود. این اولین مطالعه‌ای است که استفاده از مراقبت‌های بهداشتی را در چنین بازه زمانی برای ردیابی شروع بیماری رصد می‌کند.

نتایج نشان داد که تعداد مراجعه به پزشکان مراقبت‌های اولیه، ۱۵ سال قبل از تشخیص بیماری، به دلیل علائم اولیه‌ای مانند خستگی، درد، سرگیجه، اضطراب و افسردگی، به طور پیوسته افزایش یافته است.

مراجعه بیماران به روانپزشکان به طور خاص ۱۲ سال پیش افزایش یافته است، در حالی که مراجعه به متخصصان مغز و اعصاب و چشم پزشکان برای اختلالات بینایی یا درد چشم ۸ تا ۹ سال قبل از تشخیص آغاز شده است.

محققان همچنین به افزایش مراجعه به اورژانس‌ها و واحد‌های رادیولوژی ۳ تا ۵ سال قبل از شروع علائم آشکار اشاره کردند و در نهایت، افزایش مراجعه به متخصصان، به ویژه متخصصان مغز و اعصاب، تنها یک سال قبل از تشخیص رسمی مشاهده شد.

دکتر مارتا رویز-آلگوئرو، محقق دانشگاه بریتیش کلمبیا و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: این الگو‌ها نشان‌دهنده «نشانه‌های زیرسطحی» هستند که قبل از شروع بالینی بیماری رخ می‌دهند.

با این حال، دکتر هلن ترملت، استاد مغز و اعصاب در همان دانشگاه، تأکید کرد که این علائم ممکن است به عنوان شاخص‌هایی از سایر بیماری‌های رایج تفسیر شوند، که می‌تواند تشخیص دقیق را به تأخیر بیندازد.

تیم تحقیقاتی تأکید کرد که یافته‌های این مطالعه، جدول زمانی شروع بیماری‌ام‌اس را از نو ترسیم می‌کند و دریچه‌ای به سوی فرصت‌های جدید برای تشخیص زودهنگام و مداخله درمانی می‌گشاید.

مطالعات قبلی علائم اولیه‌ای را نشان داده‌اند که حدود پنج سال قبل از شروع بیماری ظاهر می‌شوند، مانند یبوست، عفونت‌های دستگاه ادراری و مشکلات جنسی.‌ام‌اس یک بیماری مزمن و لاعلاج است که مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث ضعف عضلانی، اسپاسم و علائم عصبی ناتوان‌کننده می‌شود. اگرچه این بیماری مستقیماً منجر به مرگ نمی‌شود، اما مراحل پیشرفته آن می‌تواند عضلات درگیر در تنفس و بلع را تضعیف کند و منجر به عوارض جدی شود.

متخصصان بر اهمیت تشخیص علائم اولیه تأکید دارند، زیرا مداخله درمانی در مراحل اولیه می‌تواند پیشرفت بیماری را کند کند. گزینه‌های درمانی بسته به نوع‌ام‌اس متفاوت است: عودکننده-بهبودیابنده، پیشرونده اولیه یا پیشرونده ثانویه.

درمان‌ها شامل طیف وسیعی از داروها، از جمله استروئیدها، درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری و شل‌کننده‌های عضلانی، و همچنین پشتیبانی روانشناختی و توانبخشی از جمله فیزیوتراپی، مشاوره خستگی، گفتاردرمانی و توانبخشی شناختی است.

منبع: دیلی میل