نوشتن تنها راه تاب آوردن فاجعه عظیم غزه/ این مرد جوان علیه «فراموشی» می‌نویسد

به گزارش مجله خبری نگار، این مرد ۲۴ ساله می‌گوید مرگ و نابودی باعث می‌شود که او هدف نوشتن را زیر سوال ببرد، اما به دنبال یک پرتوی امید است.

در میانه این رنج جاری و غیرقابل درک ناشی از جنگ نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه، یک مرد جوان آواره در حال نوشتن کتابی است تا رنج شدید فلسطینیان را بیان کند و داستان‌هایی انسانی را بازگو کند که در صورت ثبت نشدن، ناشناخته می‌ماندند.

کتاب وسیم سعید با عنوان «شاهد دوزخِ نسل‌کشی»، دو سال جنگ بی‌امان و همچنین جابجایی اجباری مکرر در نتیجه بمباران‌های بی‌وقفه اسرائیل، تهاجم زمینی، تخریب و قحطی اجباری را ثبت می‌کند.

این جوان ۲۴ ساله داستان خود را برای حانی محمود، گزارشگر الجزیره تعریف کرد و توصیف کرد که چطور اغلب درون یک چادر که چیزی در آن نیست می‌نویسد؛ از جمله هیچ محافظ واقعی در برابر گرمای سوزان تابستان یا سرمای یخ‌بندان زمستان و باران‌های سنگین.

او گفت: «محل‌های آوارگی و چادر‌ها به بخشی از زندگی ما تبدیل شده‌اند. ما مجبور بوده‌یم راه‌هایی برای سازگاری با این مصیبت پیدا کنیم — حتی اگر تقریباً غیرممکن باشد.»

هر فصل از کتاب سعید به نام یک فرد، یک مکان یا یک خاطره نام‌گذاری شده که او در برابر ناپدیدشدن آن مقاومت می‌کند.

او گفت: «به همدردی شما نیاز ندارم. به وجدانی نیاز دارم که نپوسیده باشد... به انسانی نیاز دارم که تبدیل به سنگ نشده باشد، به خواننده‌ای نیاز دارم که فقط کتاب را نبندد و آه بکشد — بعد برود قهوه‌اش را سر بکشد.»

شب‌های زیادی را با نور شمع نوشته، زیرا ارتش اسرائیل تقریباً تمام زیرساخت‌های غزه را نابود کرده است، بنابراین برق یا اینترنتی برای جمعیت آواره وجود ندارد.

سعید گفت که برای به رسمیت شناخته شدن نمی‌نویسد، بلکه برای بیان احساساتش و شاهد بودن بر فجایع می‌نویسد.

او در این رابطه افزود: «من متلاشی شده بودم. نمی‌توانستم خشمم را مهار کنم. نوشتن تنها راه رهایی از آن شد.»

او با نوشتن از تجربیات خودش شروع کرد، اما به زودی دریافت که بسیاری هستند که فجایع حتی هولناک‌تری را پشت سر گذاشته‌اند که به گفتۀ او ذهن انسان قادر به تصور آن نیست.

«افرادی که کشته و دفن شدند بدون اینکه کسی بداند. لحظات آخرشان. ترسشان. من این فصل را «داستان‌های ناگفته» نامیدم.»

برای سعید، هر صفحه شکلی از مقاومت خاموش در برابر فراموشی است. او گفت که در بسیاری موارد مرگ «اجتناب‌ناپذیر» به نظر می‌رسید.

او گفت: «نوشتم، چون می‌خواستم چیزی از خود به جا بگذارم — تا شاهد باشم، نه فقط یک شهید دیگر. داستان‌ها اگر ثبت نشوند ناپدید می‌شوند.»

با کشته شدن نزدیک به ۷۰،۰۰۰ فلسطینی توسط نیرو‌های اسرائیل از اکتبر ۲۰۲۳ و تعداد بی‌شمار بیمارستان، مدرسه و خانه که در ویرانه قرار دارند، این مرد جوان می‌گوید که بار‌ها از خود پرسیده که نوشتن چه فایده‌ای دارد، یا اساساً زنده ماندن چه فایده‌ای دارد.

«اما طبیعت انسان به دنبال ذره‌ای امید است. حتی با تصاویر قحطی و مرگ، من هنوز معتقدم نوشتن اهمیت دارد. این تمام چیزی بود که توانستم بنویسم. باقیِ داستان همین حالا دارد با خون نوشته می‌شود. اگر زنده بمانم — این داستان را به پایان خواهم برد.»