حرکت سریع چشم ممکن است ثبات را در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بهبود بخشد

به گزارش مجله خبری نگار، حرکات سریع چشم به طرفین می‌تواند به تثبیت وضعیت بدن، جلوگیری از زمین خوردن و حفظ تعادل در افراد مبتلا به پارکینسون، درست مانند افراد سالم، کمک کند. * این نتیجه‌ای ظاهراً خلاف شهود است که محققان دانشگاه ایالتی سائوپائولو (UNESP) در برزیل و دانشگاه لیل در فرانسه در مطالعه‌ای که در مجله بیومکانیک منتشر شده است، به آن دست یافته‌اند.

این مطالعه شامل ده فرد مبتلا به بیماری پارکینسون و ۱۱ فرد سالم از نظر عصبی بود. همه شرکت‌کنندگان بالای ۶۰ سال سن داشتند و آزمایش‌هایی را انجام دادند که شامل ایستادن در جای خود و تلاش برای حفظ تعادل با پاهایشان در کنار هم و موازی یا یکی جلوی دیگری (وضعیت پشت سر هم)، انجام حرکات ساکادیک افقی یا عمودی چشم یا خیره شدن به یک هدف ثابت بود.

حرکات ساکاد افقی چشم، اما نه خیره شدن به چشم، با نوسان بدن به طور قابل توجهی کمتر در هر دو گروه شرکت کنندگان سالم و افراد مبتلا به پارکینسون، صرف نظر از موقعیت پا‌ها (در کنار هم یا پشت سر هم)، همراه بود، در حالی که حرکات ساکاد عمودی چشم با افزایش نوسان بدن در گروه دوم همراه بود.

فابیو باربیری، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «این یک استراتژی خودکار برای جلوگیری از از دست دادن تعادل و افتادن نیست، زیرا حرکت دادن منظم و سریع چشم‌ها از یک طرف به طرف دیگر دشوار است. شما می‌توانید حرکات چشم ساکادیک افقی را آموزش دهید، اما این مطالعه با هدف تحقیقات پایه انجام شد، نه توصیه‌های عملی. ما انتظار نداشتیم که افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بتوانند این دو حرکت را با هم ترکیب کنند. نتایج ما دانش جدیدی در مورد این بیماری و پیامد‌های حرکتی و شناختی آن ارائه می‌دهد.»

وقتی محققان مطالعه خود را شروع کردند، تصور می‌کردند حرکات چشم نمی‌تواند به بیماران پارکینسون کمک کند تا ثابت بمانند و از زمین خوردن جلوگیری کنند. باربیری گفت: «افراد مبتلا به این بیماری دارای نقص‌های وضعیتی هستند که ثبات و کنترل نوسان را مختل می‌کند. آنها همچنین در کنترل حرکات چشم مشکل دارند. پلک زدن آنها معمولاً کند است و در استخراج اطلاعات از محیط خود مشکل دارند.»

بهبود وضعیت بدن با حرکات ساکاد افقی چشم مرتبط بود، در حالی که ثبات بدن در ارتباط با حرکات ساکاد عمودی چشم مختل شده بود.

سرجیو توسی رودریگز، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «برای افراد جوان، حرکات ساکاد عمودی چشم مفید است، اما برای افراد مسن، این حرکات نوسان بدن را کاهش نمی‌دهند. اگرچه بیماران مبتلا به پارکینسون می‌توانند حرکات ساکاد عمودی چشم را انجام دهند، اما نمی‌توانند به خوبی حرکات ساکاد افقی چشم، با کاهش نوسان سازگار شوند، زیرا حرکات بالا و پایین عموماً پیچیده‌تر هستند و چرخش چشم کمتری را شامل می‌شوند و این امر ادغام بین سیستم حسی [یعنی چشم‌ها]و سیستم وضعیتی [یعنی بدن]را دشوارتر می‌کند.»

توسی رودریگز مطالعاتی در مورد ثبات وضعیتی و حرکات ساکادیک چشم در جمعیت‌های مختلف، مانند جوانان و سالمندان سالم، افراد مبتلا به دیابت،‌ام‌اس و بیماران مبتلا به پارکینسون انجام داده است.

تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که سیستم کنترل وضعیت بدن، هم اطلاعات بصری را از تصاویر تابیده شده بر روی شبکیه و هم سیگنال‌هایی را از عضلاتی که چشم‌ها را حرکت می‌دهند، دریافت می‌کند که به کاهش نوسان بدن کمک می‌کند.

توسی رودریگز گفت: «علاوه بر محدودیت‌های ناشی از بیماری‌هایی مانند پارکینسون، به نظر می‌رسد کنترل نگاه و وضعیت بدن با افزایش سن تغییر می‌کند. به طور کلی، روند طبیعی پیری منجر به کاهش کنترل حرکتی و ادراک بصری، در کنار سایر تغییرات می‌شود. به عنوان مثال، عملکرد‌های بصری در بزرگسالان مسن‌تر نسبت به بزرگسالان جوان‌تر کارایی کمتری دارند و این امر به طور بالقوه افراد مسن را بیشتر در معرض زمین خوردن قرار می‌دهد.»

به گفته باربیری، «ترکیب تعادل ایستا با حرکات ساکادیک عمودی چشم ممکن است برای بیماران مبتلا به پارکینسون دشوار باشد و منجر به افزایش نوسان بدن شود.»

در افراد سالم، حرکات ساکادیک عمودی و افقی چشم، مزایای بیشتری برای تثبیت وضعیت بدن نسبت به نگاه ثابت داشت. باربیری گفت: «این اتفاق می‌افتد، زیرا کنترل وضعیت بدن در درجه دوم اهمیت قرار دارد. اگر سعی کنید چیزی را که دشوار است ساده کنید، توجه تغییر می‌کند. فرد توجه خود را از وضعیت بدن به حرکات چشم تغییر می‌دهد و این امر مستلزم آن است که مغز در مورد کنترل وضعیت بدن و ثبات آن دقت بیشتری داشته باشد تا از افتادن جلوگیری شود.»

* اطلاعات ارائه شده صرفاً جهت اطلاع رسانی است و به عنوان توصیه‌ای برای درمان بیماری‌ها عمل نمی‌کند.