عفونت انگلی با افزایش خطر سرطان دهانه رحم ارتباط دارد

به گزارش مجله خبری نگار، متخصصان پزشکی کشف کرده‌اند که انگل شیستوزوما هماتوبیوم می‌تواند مکانیسم‌های ژنتیکی را که در ایجاد سرطان دهانه رحم نقش دارند، فعال کند و این تغییرات پس از درمان استاندارد تشدید می‌شوند. انجمن اروپایی میکروبیولوژی بالینی و بیماری‌های عفونی (ESCMID) نتایج این مطالعه را ارائه کرد و تهدید جدیدی را برای سلامت زنان برجسته نمود.

انگل شیستوزوما هماتوبیوم عامل اصلی شیستوزومیازیس است، یک بیماری انگلی خطرناک که بیش از ۱۱۰ میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. شیوع عفونت عمدتاً در مناطقی با دسترسی محدود به آب آشامیدنی تمیز و شرایط بهداشتی و نظافت مناسب مشاهده می‌شود. اگرچه این انگل با سرطان مثانه مرتبط دانسته شده است، اما تأثیر بالقوه آن بر سرطان دهانه رحم تا همین اواخر به خوبی شناخته نشده بود.

تیم تحقیقاتی نمونه‌های بافت دهانه رحم ۳۹ زن تانزانیایی با وضعیت عفونت‌های مختلف را تجزیه و تحلیل کردند. پس از استفاده از درمان استاندارد با پرازیکوانتل، دانشمندان مواد بیولوژیکی را برای تجزیه و تحلیل مقایسه‌ای دوباره جمع‌آوری کردند. محققان با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته تعیین توالی RNA، تفاوت‌های قابل توجهی در بیان ژن بین گروه‌های بیمار، به ویژه در ژن‌های مرتبط با التهاب و کاهش عملکرد‌های محافظتی بافت‌های اپیتلیال، یافتند.

یک کشف شگفت‌انگیز این بود که زنانی که با موفقیت برای شیستوزومیازیس درمان شده بودند، فعالیت سرطان‌زای بارزتری نسبت به افرادی که هنوز عفونت فعال داشتند، داشتند. این تغییرات ژنتیکی با افزایش خون‌رسانی به بافت‌ها، سرکوب مکانیسم‌های آپوپتوز (مرگ برنامه‌ریزی‌شده سلولی) و تضعیف ارتباطات بین سلولی همراه بود. چنین تغییراتی شرایط مساعدی را برای نفوذ و ماندگاری طولانی مدت ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می‌کند که عامل اصلی خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم محسوب می‌شود.

دکتر آنا ماریا مرتلزمن، که رهبری این مطالعه را بر عهده داشت، بر لزوم نظارت دقیق‌تر بر زنان پس از درمان شیستوزومیازیس ناشی از شیستوزوما هماتوبیوم تأکید می‌کند. نگرانی ویژه این واقعیت است که حتی پس از حذف انگل از بدن، فعالیت سرطان‌زا در سطح ژنتیکی نه تنها باقی می‌ماند، بلکه در برخی موارد حتی افزایش می‌یابد. این نشان دهنده نیاز بالقوه به رویکرد‌های درمانی اضافی مانند درمان ضد التهابی یا تعدیل کننده سیستم ایمنی پس از درمان اولیه عفونت انگلی است.

برای تأیید یافته‌های خود، محققان در حال حاضر یک مطالعه بزرگتر را با حضور ۱۸۰ زن آغاز کرده‌اند. علاوه بر این، تیم تحقیقاتی قصد دارد بررسی کند که چگونه شیستوزومیازیس قبلی بر احتمال ماندگاری طولانی مدت عفونت HPV و بر این اساس، خطر ابتلا به نئوپلاسم‌های بدخیم دهانه رحم در آینده تأثیر می‌گذارد. این مطالعات ممکن است برای کشور‌های آفریقایی و سایر مناطقی که شیستوزومیازیس در آنها بومی است، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار باشد.