به گزارش مجله خبری نگار،۱. ایران همزمان با پیشرفتهای چشمگیر با مسائل و چالشهایی خطیر مواجه است. از مهمترین چالشهای آزاردهنده، مسائل اقتصادی است: کاهش بیرویه ارزش پول ملی، بالارفتن قیمت ارز و طلا، تورم لجامگسیخته، بیکاری، فسادهای زیرپوستی اقتصاد.
۲. این چالشها بهصورت جدی از اوایل دهه ۹۰ آغاز شده که بخشی از آن ناشی از تأثیرات تحریم و دشمنیهای قلدرمآبانه آمریکاست و بخشی حاصل کمکاریها و ناتوانیهای داخلی و مدیریتی است.
۳. کشور برای عبور از این جاماندگی، احتیاج شدید به رشد اقتصادی هشت درصد دارد. چیزی که مورد تأیید کارشناسانِ بسیاری است و محاسبات درست اقتصادی نیز نشان میدهد که این مهم در شرایط موجود کاملا دستیافتنی است.
۴. دستیابی به رشد اقتصادی، فقط یک راه دارد: بالابردن ظرفیت تولید در کشور. پایههای اقتصاد بر تولید استوار است. تولید است که کیک اقتصادی کشور را بزرگ کرده و آن را از تکانههای داخلی و خارجی ایمن میکند. تولید است که تورم را مهار کرده و بیکاری را به حداقل میرساند. پس اولویت درجه یک کشور باید برای مدتهای مدید تولید اقتصادی باشد.
۵. تولید، نیازمند سرمایههای گوناگون است. از سرمایههای مادی و ریالی گرفته تا تجهیزات و ماشینآلات تا نیروی انسانی و حتی دانشِ فنی. فرض کنید بخواهید یک کارگاه جوراببافی بزنید، یا یک گلخانه و یا حتی مجموعهای برای تولید لوازم دستی در خانه تأسیس کنید. همه اینها نیازمند پول، زمین، تجهیزات و نیروی انسانی ماهر است.
۶. بخشی از سرمایههای تولید را دولتها و دستگاههای حکمران ملی فراهم میکنند که البته مهمترین بخش آن، زمینهها و قوانین و سازوکارهای تولید است که بر عهده دولتهاست. اما باید پذیرفت فقط مردم هستند که با حرکت سرمایههای خود به سمت تولید، میتوانند یک نهضت ملی راه بیندازند.
۷. با همین نگاه و تحلیل است که مقام معظم رهبری، اسم سال ۱۴۰۴ را «سرمایهگذاری برای تولید» اعلام کردهاند و مهمترین جنبه پیام را بهدرستی خطاب به مردم قرار دادهاند.
۸. حال، هرکدام از ما در هر موقعیت و جایگاهی که هستیم باید انجام وظیفه کرده و به سهم خود برای سرمایهگذاری در تولید اقدام کنیم. اگر میتوانیم با خردهسرمایههای خود کاری تولیدی راه بیندازیم، اقدام عاجل کنیم و اگر نمیتوانیم با تجمیع سرمایههای خود – دوستان و خانواده – آن را در اختیار تولیدکنندگانی قرار دهیم که میتوانند سالم و منصفانه سرمایههای ما را به سوددهی برسانند. دقت کنیم هیچکس با هیچ بهانهای خود را از این تکلیف ملی معاف نکند.