به گزارش مجله خبری نگار،بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراتیو (فرسایشی تخریبی) عصبی است که با لرزش، سفتی عضلانی، تاخیر در شروع عمل ارادی، نقص در راه رفتن و نقص در رفلکسهای وضعیتی مشخص و مشکلات فیزیکی شروع میشود و به طور مستمر پیشرفت میکند با پیشرفت بیماری باعث اختلال در گام برداشتن و تعادل فرد میشود که این بیماری در سالمندان شایع است.
ورزش به عنوان عامل تأثیر گذار در ارتقای تندرستی این افراد در مراحل اولیه بیماری معرفی شده است و بیماران به انجام فعالیت فیزیکی عمومی خصوصا ورزشهای تعادلی و قدرتی جهت پیشگیری از افتادن تشویق میشوند و با توجه به فقر حرکتی در این افراد و کاهش آمادگی جسمانی ناشی از آن تجویز برنامههای ورزشی در این بیماران ضروری است.
بر اساس این مطلب که از سوی فدراسیون پزشکی ورزشی تهیه شده و قرار گرفته آمده است: مطالعاتی که نشان دهنده اثرات پیشگیری کننده فعالیت بدنی بر بروز بیماری پارکینسون باشد وجود ندارد، اگرچه شواهدی بر کاهش بروز بیماری پارکینسون در افرادی وجود دارد که فعالیت فیزیکی در سطح بالا انجام داده اند.
بیماران مبتلا به پارکینسون با شدت کم تا متوسط از ظرفیت فیزیولوژی طبیعی برخوردار هستند و تجویز لوودوپا برای تسکین علائم و بهبود کنترل عضلات باعث بهبود فعالیت عملکردی این بیماران میشود، همچنین به طور کلی ورزشهای فیزیکی منظم و روزانه باعث بهبود کیفیت زندگی بیماران پارکینسونی میشود و تمرینات ورزشی به کنترل عوارض قرص لوودوپا (دارویی که جهت بیماران پارکینسونی تجویز میشود) کمک میکند.
ورزش هوازی مثل پیاده روی به مدت دو تا پنج روز در هفته و هر جلسه ۱۰ تا ۶۰ دقیقه با شدت متوسط جهت بیماران مبتلا به پارکینسون پیشنهاد شده است و درمان دارویی بیماری پارکینسون بر توانایی ورزشی بیماران خصوصا در آب و هوای گرم مؤثر است و بسیاری از بیماران مبتلا به پارکینسون بیماریهای همراه قلبی و عروقی دارند که میتواند بر ظرفیت و توانایی ورزشی فرد تأثیر گذارد؛ بنابراین معاینه توسط متخصص قلب الزامی است و در مراحل پیشرفته بیماری احتمال کاهش فشار خون وضعیتی بیماران زیاد بوده و دراین خصوص تعدیل در تجویز ورزشهای هوازی ضروری است و باید بدانیم تمرینات قدرتی و تعادلی در کاهش ریسک سقوط بیماران جوان سالم و آنهایی که سابقه سقوط داشته اند تأثیر گذار است.