به گزارش مجله خبری نگار، یک مطالعه اخیر نشان داد که نسبت بالای کمر به باسن (WHR) شاخص قویتری برای تغییرات و ناهنجاریهای قلبی نسبت به شاخص توده بدنی (BMI) است.
این مطالعه شامل بیش از ۲۲۰۰ بزرگسال بین ۴۶ تا ۷۸ سال بود که هیچ بیماری قلبی شناختهشدهای نداشتند.
نتایج نشان داد که ۶۹٪ از مردان و ۵۶٪ از زنان بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) دارای اضافه وزن یا چاقی بودند، در حالی که ۹۱٪ از مردان و ۶۴٪ از زنان با استفاده از نسبت دور کمر به باسن، معیارهای چاقی را داشتند. این نسبت با تقسیم دور کمر در باریکترین نقطه بر دور باسن در پهنترین نقطه محاسبه میشود. طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، نسبت بیشتر از ۰.۹۰ برای مردان یا ۰.۸۵ برای زنان نشان دهنده چاقی شکمی و افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی است.
رادیولوژیستها در آلمان تأیید کردهاند که نسبت بالای کمر به باسن به این معنی است که بدن چربی بیشتری را در اطراف شکم نسبت به باسن ذخیره میکند، وضعیتی که به عنوان چاقی شکمی (چربی شکم) شناخته میشود و با افزایش چربی احشایی در اطراف اندامهای حیاتی مرتبط است. این چربی مضر، مواد شیمیایی التهابی آزاد میکند و هورمونها را مختل میکند و منجر به ضخیم شدن دیوارههای قلب، کاهش اندازه محفظه و افزایش فشار بر قلب هنگام پمپاژ خون میشود. این به نوبه خود، خطر حملات قلبی، بیماریهای قلبی، سکته مغزی و مرگ ناگهانی را افزایش میدهد.
محققان توضیح دادند که ضربان قلب بالا به طور دقیق توزیع چربی در بدن را نشان میدهد، به طوری که تجمع چربی در اطراف شکم با بالاترین خطرات سلامتی مرتبط است، در حالی که چربی زیر جلدی در اطراف رانها و بازوها کمتر خطرناک است.
این مطالعه نشان داد که چربی شکمی بالا، همراه با چاقی عمومی، منجر به تغییرات نامحسوس در قلب مردان میشود که تنها با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی پیشرفته (MRI) قابل تشخیص است.
دکتر جنیفر ارل، محقق ارشد این مطالعه در مرکز پزشکی دانشگاه هامبورگ-اپندورف، گفت: «به جای تمرکز بر کاهش وزن کلی، بزرگسالان میانسال باید از طریق ورزش منظم، رژیم غذایی متعادل و در صورت نیاز مداخله پزشکی از تجمع چربی شکمی جلوگیری کنند.»
نویسندگان این مطالعه بر لزوم بررسی زودهنگام سطح چربی احشایی در بیماران، با بررسی مکرر وزن کلی یکسان یا بیشتر، برای پیشگیری زودهنگام از بیماریهای قلبی عروقی تأکید کردند.
منبع: دیلی میل