نظریه درباره کهکشان راه شیری که معما‌های قدیمی را توجیه میکند!

اخترشناسان می‌گویند که کهکشان راه شیری ممکن است درون حفره‌ای عظیم با چگالی پایین قرار داشته باشد که گسترش فضا را در اطراف ما سریع‌تر کرده و می‌تواند معمای قدیمی «تنش هابل» را حل کند، پژواک‌های صوتی انفجار بزرگ نیز این نظریه را تقویت می‌کنند.

به گزارش مجله خبری نگار/ایمنا به نقل از ساینس دیلی، اخترشناسان احتمال می‌دهند که زمین و کهکشان راه شیری در مرکز حبابی کیهانی به شعاع حدود یک میلیارد سال نوری قرار دارند؛ منطقه‌ای که چگالی ماده در آن حدود ۲۰ درصد کمتر از میانگین کیهان است. این حفره‌ی عظیم می‌تواند موجب شده باشد که فضا در اطراف ما سریع‌تر از دیگر نقاط جهان منبسط شود، پدیده‌ای که احتمالاً پاسخی برای یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های کیهان‌شناسی مدرن، موسوم به «تنش هابل»، فراهم می‌کند.

تنش هابل به اختلاف بین دو روش مختلف برای اندازه‌گیری نرخ انبساط کیهان اشاره دارد، یک روش داده‌های نخستین از تابش زمینه کیهانی (CMB) را بررسی می‌کند و روش دیگر بر اندازه‌گیری‌های محلی کهکشان‌ها تکیه دارد. نتایج این دو رویکرد با یکدیگر سازگار نیستند؛ اندازه‌گیری‌های محلی نرخ انبساط بیشتری را نشان می‌دهند، اما پژوهشگران دانشگاه پورتسموث به رهبری ایندرانیل بانیک، فرضیه‌ای جالب ارائه داده‌اند؛ اگر ما در مرکز یک خلأ کیهانی باشیم، نیروی گرانش ماده‌ی متراکم‌تر در اطراف این حفره، مواد را به بیرون می‌کشد و موجب می‌شود که کهکشان‌ها با سرعت بیشتری از ما دور شوند. این برداشت ما از نرخ انبساط محلی را دگرگون می‌کند.

بانیک در نشست سالانه جامعه سلطنتی اخترشناسی در دانشگاه دوره‌ام انگلستان اعلام کرد که پژواک‌های صوتی بر جای مانده از مهبانگ (انفجار بزرگ) یا همان نوسانات آکوستیک باریونی (BAO) نیز از وجود چنین خلا‌هایی حمایت می‌کنند، این امواج صوتی کیهانی که پیش از تشکیل اتم‌ها در جهان اولیه منتشر شده‌اند، مانند خط‌کش‌های کیهانی عمل می‌کنند و اندازه‌گیری آنها می‌تواند تاریخچه انبساط کیهان را ترسیم کند، بر اساس داده‌های ۲۰ سال گذشته، مدل پیشنهادی بانیک که شامل وجود یک خلأ محلی است، «صد میلیون برابر محتمل‌تر» از مدل کیهانی استاندارد همگن است که بر اساس مشاهدات ماهواره پلانک طراحی شده است. اگر این نظریه تأیید شود، نه‌تنها می‌تواند تنش هابل را توضیح دهد، بلکه تخمین ما از سن واقعی جهان را نیز به‌روزرسانی خواهد کرد.

گام بعدی برای پژوهشگران، مقایسه این مدل با روش‌های دیگر همچون «ساعت‌نگار‌های کیهانی» است؛ ابزاری که از طیف نور کهکشان‌های کهنسال (که دیگر ستاره تولید نمی‌کنند) برای تعیین سن آنها و بررسی تاریخ انبساط جهان استفاده می‌کند، اگرچه وجود چنین خلأ عظیمی با مدل استاندارد کیهان‌شناسی که انتظار پراکندگی یکنواخت ماده را دارد، سازگار نیست، اما مشاهدات اخیر نشان می‌دهد که گاهی واقعیت کیهان از پیش‌بینی‌های ما شگفت‌انگیزتر است.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری