به گزارش مجله خبری نگار،پژوهشگران طی مطالعات خود دریافتند: نهنگهای Baleen از استراتژی تغذیهای به نام تغذیه لانژ استفاده میکنند که شامل فرو بردن حجم زیادی از آب دارای طعمه با سرعت بالا و فیلتر کردن آن از طریق الکهای ویژهای است. این روش تغذیه تنها از نظر انرژی کارآمد است؛ زیرا این حیوانات قادر به بلعیدن مقادیر زیادی آب هستند. بررسیهای زیست شناسان دریایی نشان میدهد: یک نهنگ آبی ۸۰ تنی قادر است حجمی از آب را معادل ۱۳۵ درصد از جرم بدن خود ببلعد. این استراتژی تغذیه برای نهنگهای مینک، کوچکترین نهنگهای زنده از خانواده rorqual یا گروهی که نهنگهای آبی را نیز شامل میشود، اعمال میشود. میانگین طول تقریبی بدن بالغ یک نهنگ مینک ۷/۷ متر است که در مقایسه با حدود ۲۱ تا ۲۴ متر برای نهنگهای دیگر بسیار کوچکتر است.
طی این مطالعات دیوید کید و همکارانش از برچسبهای مکش غیر تهاجمی برای مشاهده ۲۳ نهنگ مینک قطب جنوب که در طول تمام ساعات شب و روز در شبه جزیره جنوبگان غربی در حال جستجوی غذا هستند استفاده کردند. یافتههای محققان نشان میدهد: یک محدودیت حداقل اندازه وجود دارد که زیر آن تغذیه لانژ یک استراتژی کارآمد نیست، زیرا از نظر زیستی بسیار انرژی بر است. پژوهشگران دریافتند که نهنگهای مینک نسبتهای مشابهی را در روز و شب صرف تغذیه میکنند، اما نرخ تغذیه لانژ آنها در روز تنها ۲۵ تا ۴۰ درصد از نرخ شبانه آنها بود.
زیست شناسان همچنین خاطرنشان کردند:غواصیهای روز به مراتب عمیقتر از غواصیهای شبانه بود و نهنگهای مینک با اندازههای بزرگتر میتوانستند مدت بیشتری را نسبت به نهنگهای کوچکتر در عمق سپری کنند.
یافتهها همچنین نشان میدهد: حیوانات با طول کمتر از ۵ متر (اندازه نهنگهای مینک از شیر گرفته شده) نمیتوانند غذای کافی را از این استراتژی تغذیه به دست آورند. به این ترتیب شاهد هستیم که روند تکاملی و فشارهای محیطی نهنگهای مینک را به کوچکترین اندازه ممکن برای تغذیه مؤثر از زئو پلانکتو نها مانند کریل تبدیل میکنند.
یافتههای کید و همکارانش نشان میدهند که تحلیلهای آنها پیامدهایی برای درک تکامل همه نهنگهای تغذیه کننده با روش فیلتر آب داشته و نشان میدهد که سیستم تغذیه با فیلتر کارآمد و ابعاد غول پیکر احتمالاً در ۵ میلیون سال گذشته تکامل یافته، زیرا طی گذر زمان شرایط اقیانوس برای تسهیل شکارهای بزرگ در آبهای عمیق تغییر کرده است.