پیشرفت روسیه در ساخت تجهیزات نظامی/رونمایی از بمب سنگرکن در جنگ با اوکراین

به گزارش مجله خبری نگار،در جریان دوران جنگ سرد، ارتش ایالات متحده مکرراً سعی داشت بمبی موسوم به foxhole به معنای حفره یا سوراخ روباه را توسعه دهد، بمبی انفجاری برای اینکه به سرعت سوراخی سنگرگونه در زمین بسازد که برای سنگر گرفتن یک سرباز کافی باشد. در حالی که ایالات متحده هرگز نتوانست با موفقیت چنین بمبی بسازد، اما روس‌ها در این امر موفق بودند و به نظر می‌رسد که در زمستان جاری شاهد ظاهر شدن این بمب سنگرکَن در اوکراین باشیم. در این شرایط، توسعه بمب foxhole به اندازه توسعه پهپادی و مهمات‌های هوشمند مورد توجه نبوده است.

با این وجود، سنگر‌های انفرادی هنوز هم یکی از اصلی‌ترین موقعیت‌های نبرد در میدان‌های نبرد مدرن است. سربازان حفره‌ای را در زمین ایجاد می‌کنند که معمولاً تا زیر بغل فرد ارتفاع دارد. با استفاده از خود زمین به عنوان عامل محافظ، هدف سوراخ روباه، فراهم کردن امکان دفاع از موقعیت است که در صورت نداشتن این سنگر کوچک، امکان دفاع از آن و خود سرباز وحود ندارد. سوراخ‌های روباه باعث ایجاد امنیت در برابر آتش مستقیم سلاح‌های سبک، شلیک تانک ها، راکت‌ها و همچنین آتش مستقیم مانند توپ ها، خمپاره‌ها و توپخانه راکتی می‌شود.

سوراخ روباه هم محبوب و هم منفور هستند، زیرا اغلب تنها چیزی هستند که از سربازان پیاده در برابر آتش دشمن محافظت می‌کنند. منفور از آن جهت که سربازان باید خودشان این سنگر‌های یک نفره را حفر کنند و ارتشی که به صورت روزانه در حال حرکت است، به سربازی نیاز دارد که روزی چند سوراخ روباه با ارتفاعی به اندازه حدود یک و نیم متر حفر کند. در دهه ۱۹۵۰، ساخت ابزاری برای حفر سریع و یکباره سوراخ روباه، ایده‌ای بسیار حیاتی و مرسوم بود.

یک سرباز می‌توانست ابزار انفجاری کوچک و فشرده‌ای با خودش حمل کرده و وقتی زمان حفر سوراخ روباه فرا می‌رسید، از آن برای ایجاد یک موقعیت دفاعی مناسب در اسرع وقت استفاده می‌کرد. دهه‌ها پیش، این ابزار همواره در کیت اصلی غالب نیازمندی‌های سرباز‌های آینده وجود داشت. در تصویری که در بالا می‌بینید و در نوامبر ۱۹۵۶ در مجله Army منتشر شده، سربازی را نشان می‌دهد که یک بازوکای کوچک برای حفر اتوماتیک سوراخ روباه را حمل می‌کند، ابزاری که خرج انفجاری اش را رو به زمین شلیک می‌کند.

در نتیجه حفره‌ای ایجاد می‌شود که با یک بیلچه دستی کوچک می‌توان آن را بهبود بخشید. دوام ایده ابزاری برای ایجاد حفره‌ای فوری برای سربازان به چندین دلیل تاکنون دوام داشته است. اول این که در آن زمان ایالات متحده در عصر فضا به سر می‌برد و انواعی از ایده‌های با تکنولوژی بالا، از موتور‌های جت تا راکت‌ها و ماهواره ها، برای انواع مختلفی از سربازان به بار می‌نشست، البته به غیر از نیرو‌های ساده پیاده نظام که کیت اصلی آن‌ها از دوران جنگ جهانی دوم تغییر چندانی نکرده است. دوم اینکه استراتژی دفاعی رییس جمهور آیزنهاور با نام «نگاه جدید» به شدت به سلاح‌های هسته‌ای وابسته بود و سرباز باید به سرعت پناهگاهی برای خود بسازد تا از حمله‌های هسته‌ای در امان باشد.

سوم اینکه فرماندهان میدانی ارتش ایالات متحده در جنگ جهانی دوم رفته رفته از رده‌های پایین بالا آمده و سرهنگ‌ها و ژنرال‌ها و سروان‌ها و ستوان‌ها نیز از کندن حفره روباه با دست هایشان بیزار بودند. در سال ۱۹۵۹، در مجله Military Police Journal مقاله متفاوتی با عنوان «سربازان آینده» منتشر شد که کمی متفاوت بود. در این مورد یک ابزار برای حفر سریع سوراخ روباه در اختیار سرباز قرار داشت که با فعال کردن فیوزش به سرعت انفجاری رخ می‌داد و حفره ایجاد شده از سرباز در برابر حمله هسته‌ای محافظت می‌کرد.

علیرغم نیاز مبرم به چنین سلاحی در جنگ‌های بعدی، ایالات متحده هرگز یک بمب سوراخ روباه را برای استفاده قطعی در میدان نبرد توسعه نداد، اما ارتش روسیه این کار را کرد. بخش زیادی از خاک روسیه در فصل زمستان یخ می‌زند و حفر سوراخ روباه اهمیت دوچندانی دارد. اخیراً خبر‌هایی در مورد یک ابزار حفر سوراخ روباه روسی به نام OZ-۱ منتشر شده است، یک ابزار حفره کنی با انفجار بالا که برای ایجاد سوراخی برای دو یا سه نفر طراحی شده است و از یک خرج انفجاری ۱.۲ کیلوگرمی تشکیل شده است و سه برابر بیشتر از ماده انفجاری مشابه آمریکایی‌ها که شکست خورد، قدرت انفجار دارد.

بعید نیست که در زمستان سال جاری شاهد استفاده از OZ-۱ در اوکراین باشیم، در صورتی که جنگ روسیه و اوکراین وارد فصل زمستان نیز بشود. سوراخ‌های روباه حافظ موثر و ساده‌ای برای سربازان در میدان نبرد هستند، اما تکنولوژی‌های جدید ممکن است این عامل محافظ را بی فایده کنند. ارتش‌های جهان در حال توسعه کوادکوپتر‌های ارزان قیمت با قابلیت کنترل از راه دور هستند که به نارنجک‌های دستی مجهز هستند و به اپراتور‌ها امکان می‌دهند تا این نارنجک‌ها را مستقیماً از بال روی سوراخ‌های روباه و خندق‌های دشمن بیندازند.

توپ‌های با کالیبر بالا و سرعت شلیک بالا مانند توپ XM۸۱۳ Bushmaster می‌توانند گلوله‌های ۳۰ میلیمتری خود را به شکل الکترونیکی برنامه ریزی کنند تا روی سوراخ روباه سربازان دشمن منفجر شوند و سربازان داخل آن را آماج بارانی از ترکش قرار دهند. اگر ایالات متحده بخواهد بار دیگر به سراغ ابزاری برای کندن سوراخ‌های روباه برود باید به ایده‌ای برای ایجاد سقفی روی آن نیز دست پیدا کند.

منبع:روزیاتو