به گزارش مجله خبری نگار،محققان دانشگاه کوبه کشف کردهاند که چرا به نظر میرسد شهابسنگهای حاوی کربن در مقایسه با شهابسنگهای بدون کربن، برخوردهای ملایمتری را تجربه کردهاند. مشخص شده است که ردپای برخوردهای پرسرعت، به سادگی توسط گازهای داغ تولید شده در طول برخورد، به فضا پرتاب شده است. این موضوع نه تنها رازی را که بیش از ۳۰ سال دانشمندان را متحیر کرده است، توضیح میدهد، بلکه چشماندازهایی را برای ماموریتهای آینده برای کاوش سیاره کوتوله سرس نیز باز میکند. این مطالعه در مجله Nature Communications (NatCom) منتشر شده است.
اختر زیستشناسان و سیارهشناسان مدتها متوجه شده بودند که شهابسنگهای کربنی نشانههای کمتری از دگرگونی برخوردی - تغییرات در ماده ناشی از فشار شدید در هنگام برخورد - نشان میدهند. این امر باعث میشد که به نظر برسد این شهابسنگها کندتر حرکت میکنند، اگرچه هیچ پایه علمی برای این فرضیه وجود نداشت.
فیزیکدان کوسوکه کوروساوا مجذوب این پدیده شد. او از یک تفنگ گازی سبک دو مرحلهای برای شبیهسازی برخورد شهابسنگها و جمعآوری گازهای تولید شده در طول برخوردها استفاده کرد و تداخل ناشی از خود تجهیزات را از بین برد. آزمایشها نشان داد که پس از برخورد، نمونههای شبیهسازی شده شهابسنگهای کربنی، تحت واکنشهای شیمیایی قرار میگیرند و گازهای دیاکسید کربن داغ و مونوکسید کربن تولید میکنند.
یک انفجار ناشی از گاز میتواند به معنای واقعی کلمه مواد شهابسنگی به شدت آسیبدیده را به فضا پرتاب کند. این توضیح میدهد که چرا شهابسنگهای کربنی کمتر آسیبدیده به نظر میرسند: جای زخمهای آنها همراه با سنگ پرتابشده ناپدید میشود. با این حال، شهابسنگهای بدون کربن چنین واکنشهایی را متحمل نمیشوند و آثار برخورد روی سطوح آنها باقی میماند.
با این حال، در اجرام آسمانی بزرگی مانند سرس، گرانش ممکن است به اندازه کافی قوی باشد تا مواد پرتاب شده را به سطح بازگرداند.
کوروساوا افزود: «ما معتقدیم که سطح سرس ممکن است پوشیده از آثاری از برخوردهای باستانی و قدرتمند باشد. این امر آن را به هدفی عالی برای ماموریت فضایی بعدی تبدیل میکند.»