انفجار‌های کوچکی به نام میکرونووا در ستارگان مرده کشف شد

به گزارش مجله خبری نگار،میکرونووا‌ها حدود ۱ میلیون برابر کمتر از یک نواختر روشن هستند و فقط در نیمی از روز زنده می‌مانند. ستاره‎های میکرونووا به اندازه خورشید در یک روز انرژی آزاد می‌کنند.

به گزارش newscientist، برداشت یک هنرمند از تصویر گرفته شده، یک سیستم دو ستاره را نشان می‌دهد که در آن ممکن است میکرونووا رخ دهد. دیسک آبی که به دور کوتوله سفید درخشان در مرکز تصویر می‌چرخد، از موادی تشکیل شده که هیدروژن از ستاره همراهش ربوده شده است.

در مرکز دیسک، کوتوله سفید از میدان‌های مغناطیسی قوی اطرافش برای هدایت هیدروژن به سمت قطب‌های خود استفاده می‌کند. همانطور که مواد روی سطح داغ ستاره می‌افتند، یک انفجار میکرونووا را ایجاد می‌کنند که توسط میدان‌های مغناطیسی در یکی از قطب‌های کوتوله سفید محصور شده است.

وقتی ستارگانی مانند خورشید به پایان عمر خود می‌رسند، می‌توانند لایه‌های بیرونی خود را بیرون برانند و هسته‌های متراکم خود را به صورت یک کوتوله سفید پشت سر بگذارند. هزاران کوتوله سفید در کهکشان راه شیری به صورت جفت با ستارگان بزرگ شناخته شده‌اند، جایی که کوتوله سفید می‌تواند مواد همراه خود را جمع کند. این مواد می‌تواند در طی هزاران سال منجر به انفجار‌های قدرتمندی شود که به عنوان نواختر یا حتی ابرنواختر شناخته می‌شوند.

سیمون اسکارینگی از دانشگاه دورهام بریتانیا و همکارانش، از ماهواره بررسی سیارات فراخورشیدی گذری ناسا (TESS) استفاده کردند تا کشف کنند که انفجار‌های کوچکتری که در حال وقوع هستند، میکرونووا نامیده می‌شوند.

Scaringi می‌گوید میکرونووا‌ها حدود ۱ میلیون برابر کمتر از یک نواختر کلاسیک، درخشندگی دارند و فقط نیمی از روز دوام می‌آورند. مختصر بودن این رویداد‌ها به این معنی است که آن‌ها قبلاً از دست رفته بودند، اما TESS توانست آن‌ها را در طول مشاهدات شبانه روزی خود در جستجوی سیارات فراخورشیدی شناسایی کند.

مکانیسم دقیق این انفجار‌ها مشخص نیست، اما تصور می‌شود که این انفجار‌ها، ممکن است ناشی از تجمع هیدروژن در قطب‌های ستاره باشد - شاید به اندازه جرم یک سیارک در عرض ۱۰۰ روز. در نهایت، هیدروژن به دما و فشار کافی می‌رسد تا همجوشی را مشتعل کند و یک انفجار حرارتی هسته‌ای موضعی ایجاد کند که به اندازه خورشید در یک روز انرژی آزاد می‌کند.

فقط کوتوله‌های سفید بسیار مغناطیسی ممکن است بتوانند هیدروژن را در قطب‌های خود به این طریق جمع کنند، به این معنی که همه نباید میکرونووا را تجربه کنند. یافتن و مطالعه بیشتر آن‌ها می‌تواند این فرآیند‌ها را آشکار کند و شاید توضیح دهد که کوتوله‌های سفید چگونه می‌توانند جرم کافی برای منفجر شدن به عنوان ابرنواختر ایجاد کنند. اسکارینگی می‌گوید: این نشان می‌دهد که جهان ما چقدر پویا است. "اگر به زمان مناسب نگاه نمی‌کنید، ممکن است این چیز‌ها را از دست بدهید.