۱۰ راز زیبایی مو در گذشته که باعث تعجب شما می‌شود!

به گزارش مجله خبری نگار، امروزه ما می‌توانیم به راحتی محصولات مراقبت از مو و رنگ مو‌های بی ضرر مختلف در هر رنگی که احتمالا منجر به طاسی نمی‌شوند را پیدا کنیم. شاید این تنوع و گستردگی هرگز به اندازه امروز قوی نبوده باشد، اما این بدان معنا نیست که اجداد ما به مو‌های خود اهمیت نمی‌دادند.

مجله خبری-سبک زندگی نگار یک سفر تاریخی ترتیب داده تا بفهمیم مردم در گذشته‌های دور و نه چندان دور چگونه از مو‌های خود مراقبت می‌کردند. برخی از این روش‌ها تا حد زیادی ما را شگفت زده کردند.

از آجر برای رشد مو استفاده می‌کردند

دستور العمل جالبی برای یک محصول رشد مو در یک خلاصه ناشناس از قرن هفدهم وجود دارد. این محصول با موم زرد تازه و آجر قرمز خرد شده ساخته شده است. به گفته یک نویسنده ناشناس، این روغن برای کسانی که از ریزش مو رنج می‌برند معجزه می‌کند.

مو‌ها را با مدفوع پرستو حالت می‌دادند

مردم برای این که به مو‌های خود فرم و حالت لازم را بدهند تنها از محصولات طبیعی استفاده می‌کردند. اطلاعاتی درباره ترکیب عاملی حالت دهنده که مربوط به اوایل دوره رنسانس است وجود دارد. طبق دستور، اجداد ما مو‌های خود را با فضولات پرستو و پیه مارمولک حالت می‌دادند.

موهایشان را با خاکستر تمیز می‌کردند

ساکنان باستانی جزیره جاوه اندونزی، ساقه‌های خشک شده برنج را می‌سوزانند و خاکستر آن را به مدت یک شب در آب خیس می‌کردند. بعد مو‌های خود را با این محلول شستشو می‌دادند و سپس این تشریفات زیبایی را با مالیدن روغن نارگیل به موهایشان تکمیل می‌کردند.

آن‌ها برای محافظت از مو در برابر موش قفس می‌پوشیدند

در دوران شکسپیر و ملکه الیزابت اول، زنان برای مرتب کردن مو‌های خود از گوشت خوک استفاده می‌کردند. به همین دلیل، زنان مجبور بودند در هنگام خواب از کلاه‌های شب استفاده کنند تا از آن‌ها دربرابر موش‌ها محافظت کند. نکته این است که این محصول حالت دهنده بهتر از هر خوراکی دیگری جوندگان را جذب می‌کند.

آن‌ها درحین اپیلاسیون سلامت خود را به خطر می‌انداختند

مو‌های بدن در مصر باستان و امپراتوری روم برداشته می‌شد. به عنوان مثال، طبق یکی از افسانه ها، خود کلئوپاترا از روش رفع مو‌ها با شکر و آبلیمو استفاده می‌کرد. با این حال، از روش‌های دیگری نیز به این منظور استفاده می‌شد- این روش‌ها خطرناک‌تر از استفاده از خمیر شکر بودند.

در طول قرن‌های متمادی، ماده معدنی خاصی به نام اورپیمنت (اورپیمان) که در واقع سولفید آرسنیک بود، به عنوان وسیله‌ای برای اپیلاسیون استفاده می‌شد. هنگامی که این ترکیب روی پوست آسیب دیده اعمال می‌شود، می‌تواند باعث مسمومیت شود.

آرایشگران انگشتان خود را در دهان مشتریانشان فرو می‌کردند

پیش از اختراع تیغ ایمنی (تیغ خود تراش)، برداشتن مو‌های صورت به تنهایی غیرممکن به نظر می‌رسید. مردان در حین نشستن بر روی صندلی آرایشگاه گونه‌های خود را پف می‌کردند. بدین طریق پوست صورت آن‌ها کشیده می‌شد و خطر بریده شدن توسط تیغ تیز به میزان قابل توجهی کاهش می‌یافت.

در قرن نوزدهم، آرایشگران آمریکایی هنگام اصلاح انگشتان خود را در دهان مشتریان قرار می‌دادند. این کار به آن‌ها اجازه می‌دهد تا پوست را کشیده و باز کنند و بدون ترس از آسیب رساندن به مشتری به نواحی از صورت که دسترسی به آن‌ها بسیار سخت است، راه پیدا کنند. مارک تواین در یکی از داستان‌های خود این روش را توضیح داد: "او اکنون انگشت خود را در دهان من گذاشت تا به او در تراشیدن گوشه‌های لب بالایی من کمک کند و با همین شواهد غیرمترقبه بود که متوجه شدم بخشی از وظایف او در مغازه تمیز کردن لامپ‌های نفت سفید است.»

سالی یک بار موهایشان را می‌شستند

اجداد ما اغلب فکر می‌کردند که غوطه ور شدن در آب برای سلامتی خوب نیست. حمام کردن در محیطی خنک همیشه با خطر ابتلا به بیماری همراه بود، به همین دلیلی برخی از افراد سالی یک بار مو‌های خود را می‌شستند. به عنوان مثال، یک نویسنده انگلیسی از قرن هفدهم به نام جان اولین، اعتراف کرد که مو‌های خود را سالی یک بار با آب گرم و جوشانده گیاهان معطر می‌شوید.

مشخص است که در قرن ۱۹ توجه بیشتری به شستشو می‌شد. در "راهنمای کامل هنر لباس پوشیدن" که در سال ۱۸۳۰ منتشر شد، نویسنده به آقایان توصیه کرد که مو‌های خود را یک بار در ماه کوتاه کرده و آن‌ها را مطابق فصل بشویند - ۲ بار در تابستان و یک بار در زمستان.

آن‌ها شستشو را با شانه کردن جایگزین می‌کردند

در آغاز قرن هفدهم در انگلستان، خانم‌ها برای تمیز کردن موهایشان پارچه‌ای از جنس کتان به سر خود می‌مالیدند. پس از آن، پارچه‌ای مخصوص شانه زدن برروی شانه‌های خود می‌انداختند تا لباس‌ها را از کثیف شدن محافظت کنند. سرانجام، شروع به شانه زدن می‌کردند.

شانه یک ابزار چند منظوره بود که به از بین بردن کثیفی، شپش و شوره سر کمک می‌کرد و همچنین برای مراقبت از سر و حالت دادن به مو نیز استفاده می‌شد.

بازار شانه بزرگ و متنوع بود. شانه‌های چوبی و شانه‌های ساخته شده از استخوان، شاخ و لاک لاک پشت در بازار وجود داشت. شایان ذکر است که با شانه‌ها بسیار به دقت برخورد می‌شد چرا که ارزان و مقرون به صرفه نبودند. به منظور افزایش طول عمر یک شانه، آن را در جعبه‌ای مخصوص نگهداری می‌کردند.

آن‌ها شوره سر و درد‌های عصبی را با برس درمان می‌کردند

در اواخرقرن نوزدهم، برسی برقی برای مو توسط دکتر اسکات ساخته و در انگلستان عرضه شد. اتفاقا این شانه اصلاً برقی نبود - تنها به دلیل استفاده از میله‌های آهنی درترکیب آن به این نام شناخته شد. با این وجود، این محصول به عنوان نوشدارویی برای همه بیماری‌ها تلقی می‌شد. در تبلیغ آن ادعا شده بود که این برس شوره سر را از بین می‌برد، مو‌های سفید را متوقف، مغز را آرام و سردرد و درد‌های عصبی را در ۵ دقیقه درمان می‌کند.

مو‌ها را با براده‌های فولادی فر می‌کردند

مردم به هر دو روش شیمیایی و مکانیکی تلاش کردند که مو‌های مجعدی داشته باشند. در خلاصه دست نویس‌های مربوط به دستور العمل‌های بریجت هاید، نمونه محصولی وجود داشت که از بخور و شبنم تهیه شده بود، در همین حین در کتابی از بویلز نیز به مردم گفته شد که ابتدا مو‌های خود را با این محلول خیس کرده و سپس فر کنید.

در انگلستان قرن هفدهم، مو با دم کرده‌ای بسیار منحصر به فرد درمان می‌شد که یکی از مواد تشکیل دهنده آن براده فولاد بود. این براده‌ها را به مدت یک روز با اینکانات (نوعی گیاه)، دانه‌های به و برگ‌های درخت سرو دم می‌کردند. برای تهیه این محصول از آبی که قبلا با چاودار جوشانده شده بود استفاده می‌کردند. سپس دم کرده را می‌جوشاندند تا به اندازه عسل غلیظ شود. مو با محصول نهایی پردازش و فر می‌شد.

حدود ۱۰۰ سال بعد، مردم شروع به استفاده از روش‌های ملایم تری کردند. گفته می‌شود که لرد بایرون یک بار توسط یکی از دوستانش در حین تحصیل در کمبریج با کاغذی روی سرش دیده شد. دوست شاعر تعجب کرد، زیرا فکر می‌کرد که مو‌های بایرون ذاتاً مجعد است.

برای مراقبت از مو‌های خود چه می‌کنید؟ چه روش‌های مدرنی را می‌توانید به دیگران توصیه کنید؟