به گزارش مجله خبری نگار، افرادی که استعداد ژنتیکی بالاتری برای افسردگی دارند، بیشتر احتمال دارد که درمان با داروهای ضد افسردگی، ضد روان پریشی و تثبیت کنندههای خلق و خو با شکست مواجه شود. این نتیجهای است که محققان به رهبری پروفسور الساندرو سرتی از دانشگاه کور در ایتالیا، با خلاصه کردن دادههای دهها مطالعه بینالمللی، به آن دست یافتهاند. این کار در مجله روانپزشکی ژنومیک منتشر شده است.
نویسندگان بررسی کردند که چگونه نمرات ریسک پلیژنیک - خلاصهای از انواع ژنتیکی ارثی مرتبط با اختلالات روانی - بر اثربخشی درمان افسردگی، اختلال دوقطبی و اسکیزوفرنی تأثیر میگذارند. مشخص شد بیمارانی که خطر ژنتیکی بالایی برای افسردگی دارند، به طور قابل توجهی بیشتر احتمال دارد که به درمان پاسخ ندهند و بیماریشان عود کند.
پروفسور سرتی گفت: «ما یک ارتباط ثابت، هرچند متوسط، بین خطر ژنتیکی افسردگی و پاسخ ضعیف به درمان پیدا کردیم. این مشاهده در بین کشورها، درمانها و جمعیتهای بیمار ثابت است.»
جالب توجه است که ارتباطات پیچیدهتری برای اختلال دوقطبی یافت شده است. استعداد ژنتیکی برای ابتلا به آن ممکن است نه تنها با خطراتی همراه باشد، بلکه با مزایای شناختی مانند سطوح بالاتر تحصیلات نیز همراه باشد.
نویسندگان همچنین بر اهمیت تعامل بین عوامل ژنتیکی و محیطی تأکید میکنند. افرادی که خطر ژنتیکی بالایی برای ابتلا به افسردگی دارند، بیشتر احتمال دارد با چالشهای زندگی روبهرو شوند و واکنش شدیدتری به آنها نشان دهند که این امر روند بیماری را بدتر میکند.
علیرغم نتایج امیدوارکننده، نویسندگان هشدار میدهند که استفاده از نمرات پلیژنیک در عمل بالینی خیلی زود است. تأثیر نشانگرهای ژنتیکی بر موفقیت درمان همچنان متوسط است و نیاز به تکمیل با دادههای دیگر، مانند اطلاعات بالینی و شرایط محیطی دارد.
به گفته سرتی، بیشترین پتانسیل در رویکردهایی نهفته است که ژنتیک را با یادگیری ماشینی و عوامل بالینی ترکیب میکنند. چنین مدلهایی میتوانند نتایج درمان را با دقت بیشتری نسبت به ژنتیک به تنهایی پیشبینی کنند.