میکروبال‌های کوچک اوریگامی به کمک دقت توزیع پهپاد‌ها می‌آیند

به گزارش مجله خبری نگار،تقریباً به اندازه یک تمبر پستی بزرگ و وزن ۴۱۴ میلی گرم، هر میکروفلیر دارای بدنه‌ای صاف، انعطاف پذیر و مربع دارد که قطعات الکترونیکی مختلفی به آن متصل شده است. قطعات الکترونیکی شامل مواردی مانند میکروکنترلر، تراشه بلوتوث، مدار جمع آوری انرژی خورشیدی و سنسور فشار است.

علاوه بر این، با استفاده از یک نوع اوریگامی الهام گرفته از برگ معروف به Miura-ori، بدن هر پرنده به گونه‌ای تا می‌شود که می‌تواند تنها در ۲۵ میلی‌ثانیه بین دو حالت تغییر شکل دهد.

هنگامی که بدنه به سادگی صاف می‌شود، ریزپرنده در هنگام سقوط درست مانند برگ نارون به طور آشفته‌ای در هوا می‌چرخد. این الگوی پرواز به آن اجازه می‌دهد تا مسافت افقی طولانی را در مسیر پایین طی کند و اگر در یک نسیم ملایم از ارتفاع ۴۰ متری پرتاب شود، می‌تواند تا ۹۸ متر سفر کند.

با این حال، هنگامی که بدن میکروفلایر به سمت داخل تا می‌شود، دستگاه بیشتر شبیه یک برگ افرا مستقیماً به پایین می‌افتد. بنابراین، با تغییر دادن پرواز‌های منفرد در یک دسته رها شده از حالتی به حالت دیگر در زمان‌های مختلف، می‌توان برخی از آن‌ها را به طرفین منطقه رها کرده و برخی دیگر درست به سمت مرکز حرکت کردند.

هر دستگاه از طریق یک محرک الکترومغناطیسی داخلی تغییر وضعیت می‌دهد که به نوبه خود توسط سنسور فشار، تراشه بلوتوث یا یک تایمر در میکروکنترلر فعال می‌شود. تراشه بلوتوث همچنین می‌تواند داده‌های ضبط شده را انتقال دهد. نکته مهم این است که تمام وسایل الکترونیکی بدون نیاز به باتری توسط مدار خورشیدی تغذیه می‌شوند و علاوه بر این، انواع حسگر‌های محیطی دیگر می‌توانند به آن اضافه شوند.

پروفسور ویکرام ایر (Vikram Iyer) دانشمند ارشد این پروژه می‌گوید: میکرپلاس‌های کوچک ما می‌توانند برای نظارت بر چگونگی تغییر دما، شرایط نوری یا سایر عوامل محیطی در اتمسفر هنگام فرود استفاده شوند. استقرار دسته‌هایی از چنین ریزپرنده‌ها می‌تواند به محققان کمک کند تا تصویری از آنچه برای کاربرد‌هایی از جمله کشاورزی دیجیتال و نظارت بر تغییرات آب و هوا در حال رخ دادن است ترسیم کنند.

ایر همچنین بیان می‌کند که در حالی که نمونه‌های اولیه زیست تخریب پذیر نیستند، اما تیم تحقیقاتی در حال کار بر روی توسعه میکروفلایر‌هایی است که پس از استقرار به طور نامحدود در محیط باقی نمی‌مانند.

شرح کامل این پروژه در مقاله‌ای در مجله Science Robotics منتشر شده است.