به گزارش مجله خبری نگار، دانشمندان دانشگاه سیتی لندن رابطه بین نسبت کمر به قد فرد و خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی را بررسی کردهاند. این مطالعه که در BMJ منتشر شده است، نشان میدهد که استفاده از WHtR (نسبت کمر به قد) ممکن است روش مؤثرتری برای ارزیابی خطر نسبت به شاخص توده بدنی سنتی (BMI) باشد.
دادههای حاصل از بررسی ملی رژیم غذایی و تغذیه بریتانیا (NDNS) طی چهار سال برای تجزیه و تحلیل ارتباط بین معیارهای تنسنجی و عوامل خطر قلبی-متابولیک مورد استفاده قرار گرفت. شرکتکنندگان (در مجموع ۱۴۵۳ بزرگسال) بر اساس WHtR و BMI طبقهبندی شدند.
نتایج نشان داد که ۳۵٪ از افرادی که طبق «ماتریس» سنتی در معرض خطر بالا طبقهبندی نشده بودند، WHtR ≥۰.۵ داشتند که شاخصی از چاقی مرکزی است و با افزایش خطرات قلبی-متابولیکی مرتبط است. بنابراین، استفاده از WHtR افراد بیشتری را در معرض خطر نسبت به «ماتریس» سنتی مبتنی بر BMI و دور کمر شناسایی کرد.
این مطالعه همچنین تأیید کرد که گروهی که BMI «سالم»، اما WHtR بالایی داشتند، در مقایسه با گروهی که WHtR پایینی، اما BMI یکسانی داشتند، به طور قابل توجهی سطح بالاتری از عوامل خطر مانند تری گلیسیرید، کلسترول تام و فشار خون داشتند.
محققان نتیجه گرفتند که WHtR ممکن است شاخص سادهتر و مؤثرتری برای خطرات اولیه کاردیومتابولیک مرتبط با چاقی مرکزی نسبت به روشهای سنتی باشد و استفاده از آن را در عمل بالینی برای ارزیابی دقیقتر وضعیت سلامت در جمعیت بزرگسال توصیه میکنند.