به گزارش مجله خبری نگار/بهداشت نیوز، زبان قصه، زبانی است برگرفته از فطرت انسانها و دوست داشتن قصهها و شنیدن آنها از طبیعت انسان برخاسته است؛ از آنجا که کودکان به فطرت نزدیک ترند، قصه و قصه گویی را دوست دارند و از آن تاثیر میپذیرند.
افلاطون از نخستین اندیشمندانی است که اهمیت قصه برای کودکان و نوجوانان را دریافته است؛ او بخشی از کتاب را به بیان اهمیت قصه برای کودکان» جمهوریت اختصاص داده است.
اریکسون نیز قصه را تلقین شفابخش میداند که کاهش اضطراب کودک را موجـب مـی شود؛ به گونهای که از طریق همسان سازی با شخصیتها یا موقعیتهای یک قصه، او را در کشف عواطف خود و دیگران یاری میکند.
طبق بررسیهای به عمل آمده در پژوهشهای متعدد، قصه گویی منجر به رشد خلاقیت، مهارتهای اجتماعی و زبانی، بهبود اختلالات خواب و تقویت هوش هیجانی و حل مساله و همچنین کاهش احساس ترس، کم رویی، درد و پرخاشگری نه تنها در کودکان سالم، بلکه در کودکان بیمار با نیازهای ویژه مانند مبتلایان به نشانگان داون، اوتیسم، بیش فعالی و لوسمی میشود.
لازم است بدانیم امروزه قصه گویی رقبای سرسختی همچون بازیهای رایانهای، تلویزیون و اینترنت دارد که وقت کمی را برای نشستن و قصه گفتن و قصه شنیدن باقی میگذارد و اختصاص زمان ویژهای به قصه گویی برای فرزندان را ضروری میسازد.
این در حالی است که قصهها باید متناسب با سن و سطح درک کودک انتخاب شود و در این راستا باید به علاقههای کودک توجه کرده و قصههایی انتخاب شود که برای او جالب و مناسب باشد.
همچنین قصهها باید ارزشهای اخلاقی مثبت همچون راستگویی، صداقت، مهربانی، کمک به دیگران و احترام را به کودکان بیاموزند و به کودکان فرصت دهند تا تخیل و خلاقیت خود را به کار گیرند؛ مهم است که زبان قصهها ساده و فهمیدنی باشد.
قصه و داستان از گذشتههای دور در فرهنگ ما وجود داشته و نقش آنها در شکل گیری شخصیت افراد مهم است؛ داستانها و اشعاری که کودکان میخوانند و میشنوند، اثری عمیق در فکر و روحیه آنان میگذارد و آنان را برای رویارویی با مسائل رشد و معاشرت با دیگران آماده میسازد و در درک و فهم مشکلات زندگی، به آنان کمک میکند.