الهام‌بخش‌ترین نماد مبارزه با سرطان

به گزارش مجله خبری نگار، در دنیای ورزش قهرمانی و در رشته‌های مختلف، افراد زیادی مشهور می‌شوند، اما آن‌هایی به یادماندنی‌ترند که قلب آدم‌ها را تسخیر می‌کنند؛ ورزشکارانی که با رفتار‌های انسان‌دوستانه، نیکوکارانه، فداکاری، پاشیدن بذر امید در دل‌ها و... نام خودشان را در تاریخ ماندگار می‌کنند. یکی از این ورزشکار‌ها که زندگی دراماتیکش همیشه مورد توجه رسانه‌ها بوده است، «تری فاکس» است؛ جوان کانادایی که عمری کوتاه داشت، اما میراثی به وسعت یک نسل به‌جا گذاشت.

او یکی از بزرگ‎ترین ورزشکارانی است که روی این سیاره دویده است. «فاکس» پس از ابتلا به سرطان و قطع‌شدن یکی از پاهایش، تصمیم گرفت سراسر کانادا را بدود و برای کمک به تحقیقات سرطان کمک جمع‌آوری کند. دویدن در سراسر کانادا راهی بود تا به دنیا نشان دهد که بدون مبارزه، میدان زندگی بیرون را ترک نخواهد کرد.

حالا همه‌ساله در ماه سپتامبر صد‌ها مسابقه دو در سرتاسر کانادا به یاد «تری فاکس»، ورزشکار فقید کانادایی برگزار می‌شود. مسابقه دوی «تری فاکس» بزرگ‌ترین مسابقه یک‌روزه جهان به‌منظور جمع‌آوری کمک‌های مالی برای تحقیقات سرطان است که دوندگانی از ۶۰ کشور جهان در آن حضور می‌یابند و تا چند سال پیش، بیش از ۶۵۰ میلیون دلار کانادا به نام او جمع‌آوری شد. در پرونده امروز زندگی‌سلام از زندگی پرفراز و نشیب این ورزشکار خواهیم گفت که بدون شک یکی از تاثیرگذارترین و الهام‌بخش‌ترین ورزشکاران کشور کانادا و جهان به حساب می‌آید که توانست آگاهی افراد را در زمینه تحقیقات سرطان افزایش بدهد.

عشق به ورزش از کودکی

«تری فاکس» متولد ۲۸ ژوئیه ۱۹۵۸ بود که در تاریخ ۲۸ ژوئن ۱۹۸۱درگذشت. پدرش، کارمند راه‌آهن بود. «تری» دو برادر و یک خواهر داشت. خانواده «تری» در سال ۱۹۶۶ به استان بریتیش کلمبیا نقل مکان کردند. مادرش، بتی، زن بسیار کوشایی بود و این روحیه را به فرزندانش به‌ویژه «تری» منتقل کرد. «تری» از همان دوران کودکی به ورزش‌های مختلف علاقه نشان می‌داد. او به ویژه به بسکتبال علاقه داشت، اما اوایل فعالیتش در این ورزش چندان موفق نبود. «تری» برای موفق‌شدن در بسکتبال و بیرون آمدن از نیمکت ذخیره‌ها بسیار تلاش کرد و در سال آخر دبیرستان موفق شد قهرمان مسابقات شود. مربی تربیت‌بدنی «تری» تشخیص داد که او در مسابقات دوی استقامت عملکرد بهتری دارد و او را به این ورزش تشویق کرد. «تری» برای ادامه تحصیلاتش مردد بود، اما مادرش او را متقاعد کرد که در دانشگاه سایمون فریزر در رشته حرکت‌شناسی به تحصیل بپردازد. «تری» در دانشگاه هم با عزم راسخی که داشت، توانست از بسیاری از ورزشکاران بااستعداد در رشته بسکتبال پیشی بگیرد.

و ناگهان قطع پا به‌خاطر سرطان در ۱۹ سالگی

در نوامبر سال ۱۹۷۶، زمانی که «تری» داشت به‌سمت خانه پدری‌اش رانندگی می‌کرد، محو تماشای پلی در حال ساخت شد و ناگهان به عقب یک خودرو پیکاپ برخورد کرد. در این حادثه زانوی «تری» کمی متورم شد. در ماه دسامبر دوباره احساس درد در ناحیه زانو به سراغش آمد، اما فصل مسابقات بسکتبال بود و «تری» اهمیتی به آن نداد. در مارس ۱۹۷۷ درد زانوی «تری» شدت یافت و وی به بیمارستان مراجعه کرد. آنجا مشخص شد «تری» به سرطان استخوان استئوسارکوما دچار است. با وجود آن‎که «تری» حادثه رانندگی را عامل ضعیف‌شدن زانوی خود می‌دانست، اما پزشکان اعتقادی به ارتباط بین این دو موضوع نداشتند و متوجه نشانه‌های قطعی سرطان شده بودند. سپس پزشکان به وی توصیه کردند که باید زانوی خود را قطع کند و برای این کار باید تحت شیمی‌درمانی قرار می‌گرفت. به او گفته شد که دو سال پیش از مراجعه او، شانس بهبود ۱۵ درصد بوده است، ولی در زمان مراجعه‌اش با پیشرفت‌هایی که در علم حاصل‌شده به ۵۰ درصد ارتقا یافته است. «تری» تحت تأثیر ارزش تحقیقات سرطان قرار گرفت. سرانجام پای «تری» قطع شد، اما در اتفاقی باورنکردنی، وی توانست سه هفته بعد با کمک پای‌مصنوعی دوباره به راه رفتن ادامه دهد.

شاهد عینی درد کشیدن‌های بیماران سرطانی

تری ۱۶ ماه در بیمارستان تحقیقات سرطان بریتیش کلمبیا تحت شیمی‌درمانی قرار داشت و این دوران برای او بسیار سخت گذشت؛ زیرا هر روز شاهد درد کشیدن و مرگ مبتلایان به سرطان بود. سرانجام او درمانش را با هدف جدیدش به پایان رساند و آن هدف چیزی نبود جز آن‎که باقی‎مانده زندگی‌اش را وقف کمک به مبتلایان به سرطان کند. در تابستان ۱۹۷۷، ریک هانسن که در انجمن ورزش‌های ویلچری کانادا کار می‌کرد، از «تری» دعوت کرد در تیم بسکتبال شرکت کند. با وجود آن‎که آن زمان «تری» تحت شیمی‌درمانی بود، اما تلاش و انرژی‌اش همه را مسحور کرده بود. بعد از گذشت دو ماه آموزش، «تری» توانست عضو تیم شود و در مسابقات قهرمانی کشوری شرکت کند. او به سه مقام کشوری دست یافت و انجمن بسکتبال ویلچری آمریکا به او نشان تمام‌ستاره داد.

شرکت در دوی ماراتن علی رغم معلولیت

در سپتامبر ۱۹۷۹، فاکس توانست مسابقه ماراتن ۱۷ مایلی در پرنس جورج را به پایان برساند و با وجود آن‎که با فاصله ده دقیقه از سایرین به خط پایان رسید، تماشاچیان با اشک و تحسین وی را تشویق می‌کردند. «تری» آرزوی خود را با خانواد‌ه‌اش در میان گذاشت و گفت قصد دارد یک دلار به ازای هر نفر از ۲۴ میلیون کانادایی کمک مالی جمع‌آوری کند. در ماه اکتبر، «تری فاکس» نامه‌ای به انجمن سرطان کانادا نوشت و از آن‌ها خواست در انجام یک ماراتن در سراسر کانادا و جمع‌آوری کمک برای تحقیقات سرطان از وی حمایت کنند.

«تری» قول داد که مسابقه را تمام کند حتی اگر مجبور شود تا خط پایان سینه‌خیز برود. شرط انجمن در پذیرش درخواست فاکس این بود که وی گواهی پزشکی از یک متخصص قلب برای تأیید سلامتش تهیه کند. آن زمان مشخص شد که «تری» به گشادی بطن چپ قلب هم مبتلاست که در ورزشکاران بسیار شایع است. پزشکان به او هشدار دادند که در معرض خطر جدی است. سرانجام هزینه تهیه پای مصنوعی، کفش مناسب و سایر موارد توسط شرکت‌های مختلفی مانند فورد، ایمپریال اویل، آدیداس و... فراهم شد. البته فاکس برای هیچ شرکتی تبلیغات انجام نمی‌داد و باور داشت هیچ‌کس به‌جز بیماران سرطانی نباید از مسابقات او منفعت مالی کسب کنند.

چالش‌های دوی ماراتن ۸ هزار کیلومتری با پای‌مصنوعی

با تلاش‌ها و پیگیری «تری»، دوی ماراتن ۸۰۰۰کیلومتری به نام «ماراتن امید» در ۱۲ آوریل سال ۱۹۸۰ آغاز شد. فاکس با فرو بردن پای راست خود در اقیانوس اطلس (در سینت جانز، نیوفاندلند و لابرادور) ماراتن را آغاز کرد و در مسیر با باد‌های شدید، بارش سنگین برف و باران مواجه شد. در تمامی مسیر دوست صمیمی‌اش، داگ آلوارد، با یک ون او را همراهی و برایش وعده‌های غذایی را تهیه می‌کرد. با رسیدن به هر شهر، فاکس از مردم کمک‌های مالی دریافت می‌کرد. «تری» در طول مسیر با داگ مشاجره می‌کرد و از میزان کمک جمع‌آوری‌شده ناراحت بود. او از این‎که رانندگان در طول مسیر وی را وادار می‌کردند به کناره جاده برود هم بسیار ناراحت بود. پس از سپری شدن یک‌سوم از سفر، او تنها ۲۰۰ هزار دلار کمک جمع‌آوری کرده بود. در استان کبک، ایسادور شارپ، مدیر عامل هتل‌ها و اقامتگاه‌های فورسیزنز، که چند سال پیش از آن پسر خود را بر اثر یک تومور سرطانی از دست داده بود، تحت تأثیر عزم و اراده «تری» قرار گرفت و در طول مسیر در هتل‌های خود از وی پذیرایی می‌کرد.

«تری» از ادامه دادن دلسرد شده بود، زیرا میزان کمک‌های مالی بسیار کم بود. شارپ به «تری» گفت که در ازای هر مایل به او ۲ دلار کمک می‌کند و همچنین نزدیک به ۱۰۰۰شرکت دیگر را متقاعد کرد که همین کار را انجام دهند. «تری» بار دیگر باانگیزه به مسیرش ادامه داد و ساکنان و افراد سرشناس شهر‌های مختلف به استقبال وی می‌آمدند. بعضی از ورزشکاران هم قسمتی از مسیر را در کنار وی می‌دویدند. کمک‌های مالی افزایش یافت و حتی طی یک روز عبور از تورنتو، «تری» ۱۰۰ هزار دلار کمک دریافت کرد. بازیکن معروف هاکی، بابی اوور، چکی ۲۵ هزار دلاری به وی داد. «تری» در طول مسیر به مشکلات جسمانی برخورد و با اصرار انجمن سرطان کانادا چند روز به استراحت پرداخت. نهایتاً در روز اول سپتامبر «تری» مجبور شد مسابقه را متوقف کند و به بیمارستان منتقل شد.

ابتلای دوباره به سرطان و به کما رفتن

سرطان بار دیگر به سراغ «تری» آمده بود و ریه‌های وی را هدف قرار داده بود. او در یک نشست مطبوعاتی با اشک این خبر را به همگان اعلام کرد و پس از گذشت ۱۴۳ روز و پیمودن ۵٫۳۷۳ کیلومتر به این ماراتن پایان داد. «تری» موفق شد ۱٫۷ میلیون دلار کمک مالی جمع‌آوری کند و امیدوار بود مردم با دیدن پیامد‌هایی که سرطان در زندگی او به بار آورد، تشویق شوند به سایر بیماران کمک کنند. یک هفته بعد، شبکه تلویزیونی CTV برنامه‌ای برای حمایت از «تری» ترتیب داد و توانست ۱۰٫۵ میلیون دلار کمک از استان‌های مختلف جمع‌آوری کند و قرار شد یک مرکز تحقیقات سرطان به نام وی در استان بریتیش کلمبیا تأسیس شود.

دریافت کمک‌ها ادامه پیدا کرد و تا آوریل سال بعد بیش از ۲۳ میلیون دلار کمک جمع‌آوری شد. از سراسر دنیا افراد مختلفی برای «تری» نامه می‌نوشتند. تعداد نامه‌های دریافتی او به‌حدی زیاد بود که تنها نوشتن نام وی روی پاکت نامه به‌جای آدرس کامل کفایت می‌کرد. در سپتامبر سال ۱۹۸۰ نام «تری فاکس» در فهرست مشاهیر ورزشی کانادا ثبت شد و وی ورزشکار سال لقب گرفت. طی ماه‌های بعد از مسابقه، وضعیت جسمانی «تری» رو به وخامت گذاشت و درمان‌های پزشکی بسیاری روی او انجام شد. سرانجام وی به کما رفت و صبح روز ۲۸ ژوئن سال ۱۹۸۱ در کنار خانواده در بیمارستان درگذشت. پرچم‌های این کشور به‌حالت نیمه‌افراشته درآمد. مراسم تدفین وی در تلویزیون ملی نشان داده شد. فاکس در کانادا به شخصیتی ماندگار تبدیل شد و در سال ۱۹۹۹ او به عنوان بزرگ‌ترین قهرمان کشور شناخته شد. در سپتامبر سال ۲۰۱۳ دکتر جی واندر اعلام کرد که امید به درمان بیماران دچار به سرطان استئوسارکوما در جوانان، تا ۸۰ درصد و در افراد مسن‌تر، تا ۷۰ درصد افزایش داشته است.

به‌یاد تلاش‌های «تری» به نفع سرطانی‌ها

امروزه یادواره‌ها، فیلم‌ها، مجسمه‌ها، خیابان‌ها، جاده‌ها، مدارس و مراکز ورزشی به یاد «تری فاکس» ساخته شده‌اند. حتی کوه بدون نامی در رشته‌کوه‌های راکی توسط دولت بریتیش کلمبیا به نام کوه «تری فاکس» نام‌گذاری شد و محوطه اطراف آن هم به پارک استانی کوه «تری فاکس» نامیده شد. در سال ۱۹۸۱ تمبر پستی به یاد وی چاپ شد در صورتی که معمولاً برای چاپ تمبر باید ۱۰ سال از زمان مرگ فرد مدنظر بگذرد. انجمن مشاهیر «تری فاکس» در سال ۱۹۹۴ برای کمک به افراد ناتوان تأسیس شد. همچنین مرکز تحقیقات سرطان ونکوور به‌نام «تری فاکس» هم برای کمک به کشف دلایل سرطان آغاز به کار کرد.

در سال ۲۰۰۵ به مناسبت بیست وپنجمین سالگرد درگذشت تری، سکه ویژه‌ای در کانادا با تصویر وی ضرب شد. در سال ۲۰۰۸ او شخصیت مهم تاریخ کانادا لقب گرفت. این عنوان به افرادی تعلق می‌گیرد که نقش بسیار مهمی در تاریخ این کشور ایفا کرده‌اند. مادر «تری» در المپیک زمستانی سال ۲۰۱۰ ونکوور یکی از پرچم‌داران افتتاحیه مسابقات بود. هدف فاکس، یعنی، جمع‌آوری یک دلار به‌ازای هر کانادایی، حدود ۲۴ میلیون دلار، در اول فوریه ۱۹۸۱ محقق شد. از آن زمان، جمع‌آوری کمک‌های مالی به نام او همچنان ادامه یافت. شجاعت و اراده او الهام‌بخش بسیاری از انسان‌ها بوده است. میلیون‌ها نفر در کانادا و سراسر جهان هرساله در مسابقه «تری فاکس» شرکت می‌کنند. بنیاد «تری فاکس»، که تحت نظارت خانواده فاکس است و برنامه سالانه را سازماندهی می‌کند، بیش از ۸۰۰ میلیون دلار تا سال ۲۰۲۰ برای تحقیقات سرطان جمع‌آوری کرده است.

منبع: خراسان