به گزارش مجله خبری نگار، احتمالا برای شما هم پیش آمده که موقع تماشای یک مسابقه فوتبال از تلویزیون به ویژه اگر حساس باشد، ناخودآگاه به بازیکنان تیم مورد علاقهتان گفتید که: «سمت راست خالیه، پاس بده اون طرف»، «الان وقت شوته، بکوبش زیر طاق» و .... این رفتار شما در حالی است که میدانید صدایتان از پشت تلویزیون به آن بازیکن نمیرسد و تاثیری در کیفیت بازی تیم مورد علاقهتان نخواهد داشت. این که موقع تماشای فوتبال، طرفداران با فریاد خواهان بازی بهتری شوند بسیار رایج است، در واقع همه ما این صحنه را بارها دیدهایم که طرفدار تماشاچی بر سر تلویزیون خود فریاد میکشد، اما چرا؟
از دو منظر میتوان این پدیده را تحلیل کرد. اول، بحث قدرت کنترل است. انسان همیشه دوست دارد حداقلی از کنترل را بر شرایط داشته باشد و هرگاه به دلیلی این قدرت کنترل حذف شود، حس ناخوشایندی به او دست میدهد. تماشای مسابقه تیم مورد علاقه از آن مواردی است که عملا هیچ کنترلی روی نحوه بازی، نتیجه و ... نداریم، اما دوست داریم ما هم سهمی در آن بازی داشته باشیم، پس با فریاد زدن و توصیههای فنی به بازیکنان عملا خود را بخشی واقعی از تیم فرض میکنیم. این کار حس داشتن کنترل را به ما القا میکند.
از نگاه تکاملی، چون مغز انسان هنوز به مفهوم تلویزیون عادت نکرده است، پس هر چیزی را که میبیند زنده میپندارد و فرض میکند در فضای واقعی و جلوی چشم خود ما در حال اتفاق افتادن است. القای احساسات در فیلمها هم به همین دلیل است، با این که میدانیم صحنه غیر واقعی است، اما باز هم دچار احساسات میشویم. حال که مغز فکر میکند بازی در یک قدمی ما در حال اتفاق افتادن است پس فریاد زدن، راهنمایی کردن، تشویق یا مسخره کردن حریف و ... کاملا طبیعی به نظر خواهد رسید. عمر فناوری مدرن در مقایسه با تاریخ بشری بسیار کوتاه است، پس هنوز بسیاری از جنبههای ذهنی بشر با دنیای مدرن تطابق پیدا نکرده است. برای بیننده سریال یا فوتبال، بازیگران حکم آدمهای واقعی را دارند که جلوی چشم خودشان در حال بازی هستند. پس با آنها صحبت میکنیم، با خندهشان حس خوبی میگیریم و بابت مشکلاتی که برایشان پیش میآید، غصه میخوریم.
منبع: خراسان